بریده‌هایی از کتاب اپرت‌ها

در اروپا آسیا را لقمه‌ای پنداشتند هر یک اندر خوردنش چنگال‌ها برداشتند

هر که اندر زندگی پابند بر تریاک شد زنده ناور در حساب او را حسابش پاک شد هر جوانی یک دو سالی لب به این عفریت زد پیر شد فرتوت شد مُرد استخوانش خاک شد

یاد از آن عهدی که در مشرق تمدن باب بود وز کران شرق نور معرفت پرتاب بود یادشان رفته همان هنگام در مغرب زمین مردمی بودند همچون جانور جنگل‌نشین از همین‌رو گله گله می‌چریدندی گیاه خیز ای مشرق زمینی روز مغرب کن سیاه تا نخوابد شرق کی مغرب برآید آفتاب غرب را بیداری آن‌گه شد که شد شرقی به‌خواب

یاد از آن عهدی که در مشرق تمدن باب بود

ای‌قوم به‌یزدان قسم‌این‌ملک نه این بود

کاخر نگنجد کوه در حلقوم کاه

غرب را بیداری آن‌گه شد که شد شرقی به‌خواب

این زندگانی است شما می‌کنید؟ مرگ زین زندگی به است برای چه زنده‌اید؟

نکبت و ذلت و بدبختی و آثار زوال از سر و پیکر ما ملت دون می‌ریزد

در حال دیواری خراب شده و از نظرها محو می‌شود. سیروس با هیکل پراُبهت و قیافه با عظمت که درخور سلاطین معظم است پیدا می‌شود. دستش را سخت به‌پیشانی فشرده و می‌خواند: سیروس: ای داد اگر من سرم از شرم به زیر است شرم من از ارواح سلاطین اسیر است که بودند به بندم کنون طعنه زنندم کای اسیر تو ما سلاطین هان اسارت ملک خودبین این خرابه قبرستان نه ایران ماست این‌خرابه‌ایران‌نیست پس ایرانکجاست؟