بریده‌هایی از کتاب باغ‌های کیوتو

«هنری یکی از بیمارای مورد علاقه منه. آدم بهشون وابسته می‌شه، مشکل این‌جاست. به اون‌ها وابسته می‌شی و زمانی که این‌جا رو ترک می‌کنن دلت می‌شکنه، و از طرفی دلت می‌شکنه وقتی می‌بینی که این‌جا موندگارن و کاری هم از دستت بر نمی‌آد. و شب و روز مدام با دل شکسته پرسه می‌زنی.»

چه چیز یک زندگی زندگینامه‌نویس را وادار به انتخابش می‌کند، زندگی‌ای بجز زندگی خودش؟ مطمئنا نوشتن یک زندگی از اصل زندگی کردن پیشی می‌گیرد و باعث می‌شود تا زندگینامه‌نویس به خاطر هدفش زندگی خود را در لفافه بگذارد.

آن افسانه ژاپنی: و موش‌های ناگازاکی موش‌های ساتسوما را ملاقات کردند و از همدیگر پرسیدند اوضاع چطور است و فهمیدند که چیزی برای خوردن وجود ندارد، نه برای ناگازاکی‌ها و نه برای ساتسومایی‌ها. فرقی نداشت که به ناگازاکی یا ساتسوما بروند، پس تصمیم گرفتند بپرند توی دریا و غرق شوند. اولین موش ناله‌کنان فریاد کشید «چویی‌چویی» و شلپی پرید توی آب. موش بعدی فریاد زد «چویی‌چویی» و شلپی پرید داخل آب.

اگر الیزا می‌توانست حرف بزند می‌گفت، گرگ‌های مسیحی تعقیبش کرده‌اند. این را راندال گفت. می‌گفت که اشباح خانواده نمی‌توانستند صحبت کنند ولی اگر می‌توانستند حرف بزنند می‌گفتند که گرگ‌های مسیحی در تعقیبشان بوده‌اند. می‌گفت که آن موقع این یک اصطلاح بوده.

قبل از این‌که لال شود، وقتی حرف از آزادی می‌زدند می‌گفت در رؤیای روزی است که زیر درختان مو و انجیر خودشان بنشیند، جایی که کسی جرئت نکند مزاحمشان بشود یا او را بترساند.

هیچ وقت نور خورشید را دوست نداشت، می‌گفت برای زندگی در انگلیس ساخته شده؛ جایی که تمام روز در خانه‌ها می‌مانند و مطالعه می‌کنند و آب و هوا آن‌قدر نکبت است که کار دیگری نمی‌شود کرد. راندال می‌گفت، نم‌نم باران حرف ندارد.

با صدای بلند ادای روزولت را درآوردم ــ «من از جنگ بیزارم، الینور از جنگ بیزار است و سگمان فالا هم از جنگ بیزار است.»

ریتا گفت: «وقتی تموم شد بیدارم کنید.» همیشه این‌طور رفتار می‌کرد. بدنش را حلقه کرد و پاهای درازش را بین من و بتی فشار داد و دعوا راه افتاد. بتی پایش را گرفت و پیچاند و صدای ریتا به هوا رفت که «تو رو جون هرچی سگه ولم کن»