بریده‌هایی از کتاب پاییز صد ساله شد

هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

من از این عشق ردّ نمیشوم من در این عشق حل می‌شوم

چگونه است چکیدنِ کسی‌ از چشم‌های خودش

مرا در آغوش بگیر من بوی روستا می‌دهم بوی دریا بوی نمک بوی دستانِ‌ترک خورده‌ی ماهیگیرِ خستهِ شهرمان   من لهجه دارم بلند می‌خندم بلند می‌گریم بلند عشق می‌ورزم

باید چنان بی‌ صدا کنارِ قدم‌هایت بشکنم تا جاودانه کنم صلابتِ عشق را

محبوب من!!! این شعر‌ها را با مهر بخوان کسی‌ که هر شبِ خدا با خیالِ تو خوابیده جز حقیقت چیزی نمی‌‌گوید

حیرت نکن نازنین بر این روز‌ها بخند هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

خوش به حالِ مار تنها موجودیست که پیچ و تابش از درد نیست

هیچ نبود و چیزی نخواهد بود ولی‌ دل دادیم و دلداده ماندیم که همین بی‌ نهایت است و قشنگ

خلقِ من تنگتر از سرخ‌ترین غروبی که دیده‌ای هذیانِ لحظه‌هایی‌ را می‌گوید که بی‌ آمدن، گذشت

و از میان تمامِ آرزو‌ها دردناک‌ترینش نخواستن تو در نداشتنِ توست

حیرت نکن نازنین بر این روز‌ها بخند هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

جسارت می‌‌خواهد نزدیک شدن به دورترین افکار زنی‌ که درد بی‌ کسی‌ را به مسلخِ کوچه پس کوچه‌هایِ شهر برده زنی‌ که هر شب به پابوسِ کابوس‌هایِ مردانه میرود و سحر گاه لحافش را پر می‌ کند از هق هقِ تنهایی‌ بی‌ مرزش   ها ی روزگار لعنتی با دختران غریب خود چه میکنی‌؟؟؟؟

دست‌های تو سبزینگیِ جنگل‌ شمال گیسوان من سیاه گردبادی از جنوب در تمنایِ وزیدن و گریختن

یادت باشد عاشق را نه شب تهدید می‌‌کند، نه مرگ فقط فاصله

جسارت می‌‌خواهد نزدیک شدن به دورترین افکار زنی‌ که درد بی‌ کسی‌ را به مسلخِ کوچه پس کوچه‌هایِ شهر برده زنی‌ که هر شب به پابوسِ کابوس‌هایِ مردانه میرود و سحر گاه لحافش را پر می‌ کند از هق هقِ تنهایی‌ بی‌ مرزش   ها ی روزگار لعنتی با دختران غریب خود چه میکنی‌؟؟؟؟

و عصرِ جمعه که هر چیزی ... هر چیزی در خاطرم غروب می‌‌کند جز یادِ چشم‌های تو

مثل یک کویر نشین اسبی داشته باشم و عاشق یک ستاره باشم شب که شد تو در آسمان میدرخشی من مثل دیوانه‌ها می‌تازم می‌تازم می‌تازم تا جایی‌ که تکلیفِ شب را با ستاره‌اش روشن کنم

به جهنم که پیر می‌‌شوی دیوانه!!!! چروکِ زیر چشمانت همانقدر زیباست که چینِ رویِ دامنت

نوشت من از این عشق ردّ نمیشوم من در این عشق حل می‌شوم

تو نیستی‌ تونیستی‌ و زندگی‌ در رگهای من میگردد تا از پیکرِ من دستی‌ بسازد که از وحشتِ بیهودگی برای آخرین بار می‌نویسد

سقوط می‌‌کنم مثلِ یک سیب و به تنها چیزی که فکر نمیکنم کرم‌هایی‌ است که به رختخوابِ خسته‌ی من می‌‌خزند ... هنوز چنگ می‌‌زنم به قویترین حس بودنم. رویایِ خوشِ ریشه‌های یک درخت

دیوانه‌ی گوشه گیری که با خیالِ آغوشِ تو از قفس می‌‌پرید آه ... با دیوانه‌ات چه کرده‌ای؟؟؟

محبوب من!!! این شعر‌ها را با مهر بخوان کسی‌ که هر شبِ خدا با خیالِ تو خوابیده جز حقیقت چیزی نمی‌‌گوید

همه می‌‌دانند چقدر تعبیرِ آرامش حیاتی ‌ست برای کسی‌ که چنان بی‌ محابا از پناهِ مادر گریخته کسی‌ که چنان بی‌ پروا از تعصبِ دنیا لغزیده است