بریده‌هایی از کتاب پنج نمایشنامه عروسکی

اکنون ناله‌ی آب را درک می‌کنم، و ضجه‌ی ستاره‌ها را، و ضجه‌ی باد را میان کوه، و وزوز تیز زنبور را. چرا که من مرگم.

ای عشق،‌ کیست که بتواند تو را بشناسد!

یک کرم کوچک دیروز عصر, از عشقش به‌من گفت؛ دوستش ندارم، تا وقتی درآورد دو بال و چهار پا.

خودش می‌گوید عاشق چیزی است که هیچ‌وقت به‌ دستش نمی‌آورد.

یک کرم کوچک دیروز عصر, از عشقش به‌من گفت؛ دوستش ندارم، تا وقتی درآورد دو بال و چهار پا.

وروره جادو، اون‌قدر شراب به‌ما بده تا از چشمامـون درآد بیرون. اشک‌هامون قشنگ می‌شه؛ اشک‌های زبرجد، اشک‌های یاقوت...

(در کمد را باز مـی‌کند.) قـلب کوچیک من! درخت کوچیک باغ من! کوکولیچه (او را در آغوش می‌گیرد.) میخک گلخونـه‌ای مـن! یـه مـشتِ کوچولوی دارچین من!