بریده‌هایی از کتاب صدای افتادن اشیا

تجربه، یا آن‌چه تجربه می‌نامیم، مجموعهٔ دردهای ما نیست بلکه همدلی عاقلانه‌ای است که به دردهای دیگران روا می‌داریم.

فهمیدم کسی از قصه‌های قهرمانی خوشش نمی‌آد و همه دوس دارن بدبختیای بقیه رو بدونن.»

دنیا خطرناک‌تر از آن است که تنها پرسه بزنیم بی‌این‌که کسی در خانه منتظرمان باشد، کسی که وقتی نمی‌آییم نگران‌مان شود و بلکه به جست‌وجومان بیاید؟

می‌دانم اندیشیدن در تاریکی مصلحت نیست. در تاریکی همه‌چیز بزرگ‌تر و جدی‌تر به‌نظر می‌رسد. بیماری کاری‌تر، حضور شر نزدیک‌تر، بی‌توجهی و بی‌خیالی شدیدتر و تنهایی ژرف‌تر می‌شود. به همین خاطر انسان‌ها به تنهایی علاقه‌ای ندارند و به همین خاطر هیچ‌چیز نمی‌توانست موجب شود او را تنها بگذارم.

هیچ‌چیز مستهجن‌تر از مخفیانه خبردار شدن از آخرین ثانیه‌های زندگی یک انسان نیست. این لحظه‌ها رازی پرحرمت است و باید با آن کس که می‌میرد بمیرد.

تنها خاطرات واقعیم همیناس. بقیه ساختگیه آنتونیو! خاطرات جعلی و خیالیه. بدترین چیزی که برای آدم اتفاق می‌افته اینه که بفهمه خاطراتش دروغه.

هیچ‌چیز مستهجن‌تر از مخفیانه خبردار شدن از آخرین ثانیه‌های زندگی یک انسان نیست. این لحظه‌ها رازی پرحرمت است و باید با آن کس که می‌میرد بمیرد

(شعر در پیش‌بینی‌نشده‌ترین لحظه‌ها سراغ ما می‌آید).

شازده کوچولو از خلبان راوی داستان پرسید: «تو هم از آسمان افتاده‌ای؟» و من به خود گفتم بله! من هم از آسمان افتاده‌ام، اما هیچ گواهی بر سقوط من نبود، هیچ جعبهٔ سیاهی نبود که کسی صداهاش را بشنود،

دچار غمی شد که ما آن را تحمل می‌کنیم چون در لحظه‌های شادی سراغ‌مان می‌آید

در تاریکی اتاق خواب به این‌ها فکر می‌کردم هر چند می‌دانم اندیشیدن در تاریکی مصلحت نیست. در تاریکی همه‌چیز بزرگ‌تر و جدی‌تر به‌نظر می‌رسد. بیماری کاری‌تر، حضور شر نزدیک‌تر، بی‌توجهی و بی‌خیالی شدیدتر و تنهایی ژرف‌تر می‌شود.

راحت نمی‌شه با یه نفر که قهرمان جنگ بوده مخالفت کرد. البته جنگش کوچیک بود و نسبت به جنگ جهانی اول و دوم، که قبل و بعدش بوده، بازی بود. اما جنگ جنگه دیگه و هر جنگی قهرمانی داره. بابابزرگم می‌گه ارزش بازیگر به اندازهٔ تالار نمایش نیس.

ما بلوغ را به استقلال، حق مطلق تعیین آن‌چه برای ما رخ می‌دهد، ربط می‌دهیم. دیر یا زود اما ناگزیر از خواب غفلت بیدار می‌شویم، این توهم همیشه روزی نقش بر آب می‌شود، همیشه. ما این بیداری را بدون حیرت فراوان می‌پذیریم چون هر کس آن‌قدر که باید زندگی کرده باشد حیرت نمی‌کند از این‌که مسیر زندگی‌اش را وقایع دور و ارادهٔ دیگران، بدون تأثیر چندانِ تصمیم‌گیری‌های خود او، تعیین می‌کند.

هیچ‌کس نپرسید چرا او را کشته‌اند یا کی او را کشته است چون این‌جور پرسش‌ها در شهر من معنای خود را از دست داده بود و اگر هم کسی می‌پرسید استفهامی در پرسیدن نبود و تنها واکنشی خودکار از سر غافلگیر شدن بود.

خودم را مجبور می‌کردم دقیق‌ترین جزئیات را به یاد بیاورم و وقتی می‌دیدم تک‌تک کلمه‌هایی که گفته یا شنیده بودم، آن‌چه دیده بودم و دردی که کشیده بودم و از سر گذرانده بودم، چه‌قدر راحت و بی‌دردسر به ذهنم بازمی‌گردد حیرت می‌کردم. حیرت می‌کردم از این چابکی و سرسختی که ما وقفِ کارِ ویران‌گر یادآوری می‌کنیم که هیچ فایده‌ای به حال‌مان ندارد و فقط، مثل کیسه‌های شن که ورزشکاران هنگام تمرین به ساق پاشان می‌بندند، رفتار معمول‌مان را کُند می‌کند

هدفون را برداشتم و با حس عبور از زندگی حقیقی یا نزدیک‌تر شدن به زندگی حقیقی، حس آغاز زندگی در بُعدی دیگر، آن را بر گوشم گذاشتم.

(شعر در پیش‌بینی‌نشده‌ترین لحظه‌ها سراغ ما می‌آید)

اگر چشم مدت زیادی بسته بماند ممکن است وقت باز شدن به دنیایی دیگر باز شود

جنایت جانشین جنایت می‌شد و قبلی را از رو می‌برد،

در کشور ایلین معلوم نبود وقت بیدار شدن می‌بایست با چه خبری روبه‌رو شد و معلوم نبود امروز زمانه چه طنز تلخی تدارک دیده است و چه چیز را به صورت ایلین تف می‌کند.

بعد فهمیدم کسی از قصه‌های قهرمانی خوشش نمی‌آد و همه دوس دارن بدبختیای بقیه رو بدونن

ما بلوغ را به استقلال، حق مطلق تعیین آن‌چه برای ما رخ می‌دهد، ربط می‌دهیم. دیر یا زود اما ناگزیر از خواب غفلت بیدار می‌شویم،

آئوره‌لیو آرتورو در شعری می‌گوید: بشنو از من که روزی / شهری مجنون، مغرور و پرجمعیت دیدم / که در دل شب می‌سوخت. پلک نزدم و فرو ریختن شهر را / سقوطش را به چشم دیدم / به‌سان گل‌برگی به ضربهٔ سم چارپایی.