بریده‌هایی از کتاب حماسه‌ی کوثریه

هر وجدان آزادی که به مطالعه در آثار و مصادر مهمّ تاریخی بپردازد، یقینآ با رسیدن به حق، روحش آرامش می‌گیرد و این پذیرش آزادانه حقّ، بر میل و عاطفه و تعصّب ناروا برتری خواهد داشت.

فاطمه هستی هستی است

صاحب کتاب «مأساة‌الزهراء» می‌نویسد: «درهای حجره‌های زنان پیمبر (ص) به مسجد باز می‌شد که مردم در اوقات مختلف و نیز اهل صفّه در آن حضور داشتند، از سوی دیگر نمی‌توان زنان را در زمستان و تابستان در منطقه گرمسیری حجاز، در حجره‌هایشان زندانی کرد و اجازه نداد که نسیمی به آنان برسد. حال اگر دَرها باز باشد و پرده‌ها آویزان، هم ساکنان حجره از چشم ناظران پوشیده خواهند بود و هم اندکی نسیم خنک کننده به داخل حجره‌ها خواهد وزید».

در دعای امام رضا (ع) در سجده شکر آمده: «و (آن دو)، فرزند پیغمبرت را کشتند».

گفته خلیفه اوّل، ابوبکربن‌ابی‌قحافه، در آخرین لحظات زندگی خود، مسئله آتش‌زدن و سوزاندن را بیشتر تأیید می‌کند. آنجا که می‌گوید: «وَدِدْتُ انّی لم اکشف بیت فاطمة». «و یا لیتَنی کنت ترکت بیت فاطمة». یعنی کاش آن روز در خانه فاطمه را نمی‌سوزاندیم.

همه احترامات و سفارش‌های رسول خدا (ص) را درباره آن حضرت دیده بودند و می‌دانستند که پیامبر (ص) درباره او فرموده: «فاطمه پاره تن من است؛ رضایت فاطمه، رضایت خداست و غضب او، غضب خداست».

عموم مردم پس از انتشار خبر دفن حضرت زهرا (س) یکدیگر را سرزنش کردند تا جایی‌که ناله و فریاد سر داده و در این حال کسی گفت: «پیامبرتان فقط یک دختر در میان شما گذاشت، این دختر می‌میرد و دفن می‌شود امّا احدی از شما در دفنش حاضر نیست؛ حتّی قبرش را هم نمی‌شناسید تا آن را زیارت کنید»؟

نام فاطمه (س) یعنی حق گفتن و از حق پیروی کردن و از ظلم دوری جستن است، نام فاطمه، فاطمی فکر کردن را به دنبال دارد، و نام فاطمه «مَنْ کنْتُ مَوْلاه فَهذا علی مولاه» را در قلب انسان آزاده، ثبت می‌کند.

گفت یا فاطمة کلِّمینی