بریده‌هایی از کتاب خداحافظ اینگرید برگمن

بخاطر هیچکس، هیچکس با پدرومادرت درنیفت.

تمام چهره‌ام شد لبخند. لعنتی اسمم را چه با احساس گفت!

بخاطر هیچکس، هیچکس با پدرومادرت درنیفت.

عشق واقعاً چیز باشکوهیست...

زندگی همین است: بالا می‌روی، پایین می‌آیی. پرت می‌شوی، کج و راست ...درد می‌کشی، درمان می‌شوی. از دست می‌دهی، به دست می‌آوری و ته ته همه این‌ها یک چیز است که به راستی به آن نیازداری: آرامش.

عشق واقعاً چیز باشکوهیست...

شادی‌ها هیچگاه کامل نیستند. حتی زمانی که خودت دلیلی برای غمگین بودن نداری این غم دیگران است که راحتت نمی‌گذارد.

می‌خواهمت چنان‌که شب خسته خواب را می‌جویمت چنان‌که لب‌تشنه آب را محو توام چنان‌که ستاره به چشم صبح یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را قیصر امین‌پور

من به فکر رفتن به دانشگاه بودم

می‌خواهمت چنان‌که شب خسته خواب را می‌جویمت چنان‌که لب‌تشنه آب را محو توام چنان‌که ستاره به چشم صبح یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را

مگر می‌شود فهمید وقتی در عین آسایشی؟

پسری که مرا دیده و رفته بود. انگار رهگذرهایی بودیم که ازکنارهم گذشتیم. او مرا به حال خودم رها کرد و رفت بدون اینکه حتی نامم را یکبارصدا کند.

او می گفت و من اشک می‌ریختم

نه لبخند زدن معنای راحتی خیال می‌دهد، نه اندوهگین بودن معنای بیچارگی.

تمام چهره‌ام شد لبخند. لعنتی اسمم را چه با احساس گفت!

جان‌های عاشق در بهار عاشق تر می‌شوند.

از جایی، ناگاه امید سر می رسد و تو نفسی به راحتی می‌کشی. نجات می‌یابی.

بخاطر هیچکس، هیچکس با پدرومادرت درنیفت.

شادی‌ها هیچگاه کامل نیستند. حتی زمانی که خودت دلیلی برای غمگین بودن نداری

زمان که می‌گذرد چون بهارکه با آمدنش یخ‌های رودخانه‌ها آب می‌شوند، تیرگی‌ها روبه روشنایی می‌روند.

روزگار غریبی ست. همه به نوعی غم خود را دارند و باز همه از غم هم بی خبرند. هرکه غم خود را سنگین‌ترمی داند. هرکه دیگری را خوشبخت‌ترمی داند. هیچکس درنمی‌یابد که روزگار-همین روزهایی که یکی یکی درگذشتن ازهم سبقت می‌گیرند –سهمی ازخوشبختی و بدبختی برای همگان دارد.

مهم نیست آینده چی با خودش می یاره همچنان‌که زمان می گذره مهتاب و آهنگ‌های عاشقانه هیچ وقت کهنه نمی شن قلب‌های مملو از شور، حسادت و نفرت و باز همان حکایت قدیمی جنگی بخاطر عشق و افتخار موضوعی برای ادامه دادن یا مردن

ماه سعی در تابیدن داشت با همه وجود و تکه ابر تیره سعی در پوشاندنش. مهیار یقین داشت که روشنی پیروز می‌شود. سیاهی می‌رفت. سیاهی هیچگاه ماندنی نبود. فقط نمی‌دانست چراهمواره این داستان قدیمی تکرارمی شود. این آمدن و رفتن نور و تاریکی. آدمیان بین روشنی و تیرگی‌اند و این داستان همیشگیست.

از آن دخترهایی که انگار از دماغ فیل افتاده‌اند. احتمالاً دماغش هم دست کمی ازدماغ فیل نداشته قبل از عمل زیبایی.

حال خودم هم خوش نیست. این روزها بیش از روزهای پیش احساس تنهایی می‌کنم. تنهایی و بی کسی.

عمه روحی دیگربرایم آن عمه ساکت و عبوس همیشه نبود. وجهی ازشخصیت او اکنون پیدا شده بود.

می‌خواهمت چنان‌که شب خسته خواب را می‌جویمت چنان‌که لب‌تشنه آب را محو توام چنان‌که ستاره به چشم صبح یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را قیصر امین‌پور

گاه آدمی دوست تر دارد دروغ را باورکند تا حقیقت را

گاهی زندگی زیادی راحت آدم رو خیالاتی می کنه.

من که با همه چیز سرنوشت راه اومدم. بسم نیست؟ دیگه سرنوشت چی تو چنته‌اش داره برای من؟