بریده‌هایی از کتاب جامعه شناسی موسیقی ایران

استاد حسینعلی ملاح می‌گوید: «موسیقی هر ملت بخشی از هویت و پاره‌ای از روح آن است. مردم در مکان‌ها و زمان‌های مختلف با موسیقی خود سخن گفته‌اند، عزاداری کرده‌اند، نوحه خوانده‌اند، عشق ورزیده‌اند، جشن گرفته و بزم و رزم آراسته‌اند. ...تاریخ انسان بدون کاوش در ابعاد گسترده موسیقی و ارزیابی بار هنری و فرهنگی نهفته در آن، تاریخ ناقصی است. برای مردم ما که در حال حاضر، بیشتر از هر وقت دیگر در اشتیاق ملاقات دوباره‌ای با هستی تاریخی خود هستند، شناخت موسیقی ایران، به‌عنوان یکی از اندام‌های پربار فرهنگ قومی، به‌صورت یک ضرورت درآمده است.»

بر اساس گزارش‌ها از تاریخ هنر و تمدن بشر، از بدو پیدایش هنر موسیقی، زنان در ارائه و توسعه این پدیده، سهم بسزایی داشته‌اند

«ابن خلکان در وفات الاعیان، حکایتی درباره‌ی فارابی نقل کرده که روزی فارابی وارد مجلس سیف‌الدوله می‌شود و هنگامی‌که نوبت موسیقی می‌رسد، شروع به نواختن می‌کند و چنان می‌نوازد که همه به خنده می‌افتند، پس لحن را تغییر می‌دهد و این بار چنان می‌نوازد که همه می‌گریند، سپس لحن دیگری چنان ساز می‌کند که همه‌ی حضار به خواب می‌روند.»

به از روی زیباست، آواز خوش که آن حظ نفس است و این قوت روح

ارتباطات تعیین‌کننده تغییرات کاربردی هست.

تقدیم به مادر مهربان، همسر و فرزندان عزیز و یاران هنرمندم،  تقدیم به پیشگاه مردم بزرگ ایران و موسیقیدانان ارجمند این سرزمین که در همه‌ی فرازوفرودها، موسیقی سنتی و اصیل این مرزوبوم را زنده نگاه داشته و در اعتلای آن کوشیده‌اند. آهنگسازان بزرگ قرن حاضر، که راه نگهداشت و شکوفایی موسیقی ایران را هموار کرده‌اند با درود به روان پاک سواران سرنوشت موسیقی اصیل ایران استادان و آهنگسازان بزرگ: حبیب‌الله بدیعی، علی تجویدی، پرویز یاحقی و مهندس همایون خرم و.... استاد جلیل شهناز، استاد فرهنگ شریف، ... با درود به روان پاک شهدای گران‌قدر میهن

از خدا جوییم، توفیق ادب بی‌ادب محروم مانداز لطف حق

با درود به یزدان پاک و یکتا؛ و درود به ایران اهورائی، این سرزمین بی‌همتا؛ هنرپرور، مهد علم و ادب و معرفت الهی و دورد به‌تمامی بزرگان، زنان و مردان یکتاپرست ایران‌زمین که در نگاه‌داشت هنر موسیقی این سرزمین سهمی داشته‌اند.

یک‌سو عواطف و احساسات انسان، بر موسیقی اثر گزار است و از سوی دیگر موسیقی، بر عاطفه و احساس انسان، اثر متقابل دارد.

زیه در دوره‌ی ناصرالدین‌شاه می‌نویسد: «تعزیه نه‌تنها از پشتیبانی دربار ناصرالدین‌شاه برخوردار بود، بلکه به کانون اصلی تفریح و عبادت مردم تبدیل‌شده بود.