بریده‌هایی از کتاب اسیر در زنجیر دروغ؛ بررسی متدولوژی سازمان مجاهدین خلق (منافقین) از طریق مشاهدات مستقیم

مجاهدین برای جذب افراد، به آنها وعده می‌دهند که به عنوان پناهنده ایشان را به اروپا بفرستند و امکان تحصیل در رم و لندن را برایشان مهیا کنند. نوید زندگی راحت به آنها می‌دهند و طبیعی است افرادی که از بیکاری و بی پولی خسته شده‌اند و امیدی هم به بهبود وضعیت مالی خود ندارند، جذب می‌شوند. جوان‌ها دل به آواز این بلبل‌های مصنوعی می‌سپارند که نوید زندگی جدید و با ثبات را می‌دهند اما به جای بهشت، از جهنم سر در می‌آورند. سازمان از این افراد برای خود سرباز می‌سازد و آنها را به شهر فرنگ می‌فرستد و به این ترتیب همه را فریب می‌دهد. از همه جالب‌تر این که به محض این که دولت‌های اروپایی کمی صدایشان را برای سازمان بلند می‌کنند، عملیات شانتاژ راه می‌اندازند و خودسوزی می‌کنند... به همین ترتیب است که صدها پسر و دختر که در جست‌وجوی زندگی بهتر بوده‌اند، از عراق سر در آورده‌اند و وقتی چشم باز کرده‌اند، دیده‌اند که سلاحی در دست دارند و به خیال خود دارند با جمهوری اسلامی می‌جنگند.

مجاهدین در ظاهر از دموکراسی دم می‌زنند اما در داخل تشکیلات خود، از تمام روش‌های رایج در فرقه‌ها ـ از طلاق اجباری و شست‌وشوی مغزی و جدا سازی فرزندان از والدین گرفته تا ممنوعیت هر گونه رابطه جنسی برای اعضا ـ بهره می‌برند و در نتیجه معلوم می‌شود که دموکراسی برای آنها چیزی نیست جز ابزاری برای مقابله با رقیب. در این تشکیلات، افراد تبدیل به ربات‌های مطیعی می‌شوند که هر دستوری را بی‌چون و چرا اجرا می‌کنند. ارتش ربات‌ها، رویایی بود که استالین در سر می‌پروراند و می‌خواست با اتکا به آن، جهان را فتح کند.

علوم اجتماعی مدرن، پدیده‌ای را تعریف می‌کند که به آن نام «فرقه مخرب» Destructive Cult داده است. فرقه مخرب، گروه یا سازمانی است که در آن، رهبر فرقه با استفاده از کلام نافذ و القائات ذهنی و با روش‌های پیچیده روانی یا همان مغزشویی ـ که روزبه‌روز روش‌ها و تکنیک‌های آن پیچیده‌تر می‌شود ـ افراد مستعد و آسیب‌پذیر را در شرایط خاصی جذب، حفظ و کنترل می‌کند. پیروان یک فرقه مخرب عموما از رهبر فرقه اطاعت تام می‌کنند و او را به جای خدا می‌نشانند. او با تسلط روان‌شناسانه‌ای که بر روح و روان و ذهن اعضا پیدا می‌کند، مالک مال و جان و ناموس و حتی عقاید و افکار پیروان خود می‌شود و آنان را طوری تربیت می‌کند که هر کاری را به فرمان او و از روی میل و رغبت انجام دهند.

«سازمان مجاهدین خلق ایران» توسط یک زوج به نام مریم و مسعود رجوی هدایت می‌شود که سال ۱۹۸۵ ازدواج کرده‌اند و سازمان از این پیوند به عنوان آغاز یک «انقلاب ایدئولوژیک» پایان‌ناپذیر یاد کرده است. (نشریه مجاهد، شماره ۲۴۱، ۴ آوریل ۱۹۸۵) این انقلاب مراحل مختلفی داشته است، از جمله: طلاق اجباری زن و شوهرها، گزارش‌های روزانه که افراد اعمال و افکار خود را در آن می‌نوشته‌اند و همچنین قطع هرگونه ارتباط جنسی به منظور وقف کامل جسم و روح خود به رهبران سازمان.

در کوچه و خیابان‌های غرب، مجاهدین هر چیزی را که بیابند، بر می‌دارند و به سازمان خود می‌برند: از حمایت معنوی و امضا گرفته تا حمایت مادی و پول. سازمان بیش از هر چیزی به پول نیاز دارد؛ هر چه بیشتر، بهتر.

همه می‌دانند مسعود رجوی، نظیر همه ماکیاول‌های عالم، آدم زرنگی است که می‌خواهد به سمت ایران بتازد اما از شهرها و کوچه‌های ما در اروپا سر در آورده و در همسایگی خانه‌های ما، شوم‌ترین خواب‌ها را می‌بیند.

مجاهدین خلق، آفتاب‌پرست‌هایی کهنه‌کارند و وقتی در برابر هواداران چپ افراطی قرار می‌گیرند، انقلابی می‌شوند و وقتی با مسلمانان صحبت می‌کنند دم از اسلام می‌زنند؛ با فمینیست‌ها از حقوق زنان می‌گویند و در حضور لیبرال‌ها، از دموکراسی داد سخن می‌دهند. در کنار دشمنان امپریالیسم از دشمنی دیرینه خود با آمریکا می‌گویند و با دوستان آمریکا از دوستی با آمریکایی‌ها حرف می‌زنند؛ مانند همین الان که ایالات متحده شمشیر را از رو بسته و اگر دست از پا خطا کنند اثری از آثار سازمان باقی نخواهد گذاشت، سازمانی که همواره به کشتن شهروندان آمریکایی مفتخر بوده است.

به اقرار رهبران سازمان، مجاهد خلق کسی است که هر چیز را نداند و نفهمد. یک اصل را به طور تمام و کمال باید بفهمد و به کار بندد و آن اصل انطباق است که البته از این اصل در جهت انحراف حقایق استفاده می‌کنند. «هروقت لازم باشد می‌توان همه چیز حتی مسلمان بودن را منکر شد». پس دروغ یک اصل می‌شود؛ دروغ به همه کس و راجع به همه چیز و برای یک هدف معین که عبارت از تقدیس شخصیت رهبران سازمان، مریم و مسعود رجوی است.

۱۴ آوریل ۲۰۰۳، تعدادی از نمایندگان دموکرات و جمهوری‌خواه کنگره آمریکا در جلسه‌ای شرکت کردند که این سازمان برای ایجاد ایرانی لائیک و دموکراتیک برگزار کرده بود. در این جلسه تام تانکردو، نماینده جمهوری‌خواه کلرادو، از وزارت خارجه آمریکا خواست نام سازمان مجاهدین خلق را از فهرست گروه‌های تروریستی حذف کند. سپس در تاریخ ۱۰ فوریه، یک گروه متشکل از افسران بازنشسته ارتش آمریکا با عنوان «کمیته سیاسی ایران» از دولت آمریکا خواست نام سازمان را از فهرست گروه‌های تروریستی حذف کرده، به مجاهدین خلق در جهت مبارزه با حکومت ایران فعالانه کمک کند.

دولت ایران برای آن دسته از اعضای سازمان که شاکی خصوصی نداشتند، اعلام بخشودگی کرد و در نتیجه از اکتبر ۲۰۰۴، دویست و هفتاد و سه نفر از اعضای سازمان به کشور خود بازگشتند. (آن طور که ارتش آمریکا اعلام کرده است، بیست و هشت نفر در دسامبر ۲۰۰۴، سیزده نفر در ژانویه ۲۰۰۵، صد نفر در سوم مارس ۲۰۰۵ و صد و سی و دو نفر در تاریخ ۹ مارس ۲۰۰۵ به ایران بازگشتند.)

«دست را نه می‌توان به کلی مشت کرد و نه می‌شود به‌کلی بازگذاشت. باید انگشت‌ها را دانه دانه باز کرد تا حقایق از میان آنها، دانه دانه فرو افتند. به این ترتیب هیچ کس زیان نمی‌بیند، نه آن که دانه‌ای از حقایق را از دست می‌دهد و نه آن که دانه‌ای را به دست می‌آورد.»

«حقیقت هرگز بلافاصله پیروز نمی‌شود ولی نادان‌ها سرانجام نابود می‌شوند»

ژان آنوی در نمایشنامه «پرستو» می‌نویسد: «برای ساخت حقیقت، کافی است حرفی را از خودتان در بیاورید که تا حد امکان بزرگ باشد و بعد، مرتب آن حرف را در گوش مردم بخوانید». این دقیقا همان کاری است که سازمان در نهایت استادی انجام می‌دهد.

تمام اقتدار و ارزش رهبر به این است که اشتباهات خود را بپذیرد و سلاح به دست گیرد و همراه افرادش به جنگ برود و خطای خود را بپذیرد، نه این که افراد را آموزش ندهد و وقتی شکست خوردند، اشتباهات را به گردن آنها بیندازد. در واقع باید گفت سازمان و رهبرانش افراد خود را به مسلخ فرستاده بودند و از قبل می‌شد نتیجه عملیات را پیش‌بینی کرد.

خصوصیت این افراد این است که علاوه بر سیاست، در مذهب نیز دست دارند. از مذهب نوعی تفسیر کاملا شخصی ارائه می‌دهند و مثلا مدعی می‌شوند که فرستاده خدا در زمین هستند. خیلی هم واضح و بی پرده این کار را انجام می‌دهند. چطور ممکن است افراد این چیزها را باور کنند؟ غیرممکن است کسی این را باور کند مگر این که در ساختار بسته‌ای باشد و از آن خارج نشود. متاسفانه بسیاری از غربیان متوجه این مطلب نیستند و می‌گویند خیلی خوب است که مریم رجوی برای آزادی زنان مبارزه می‌کند