بریده‌هایی از کتاب مسافر

حسن لبخند زد و درحالیکه سرش را رو به آسمان گرفته بود، گفت: ـ اگر توکل کنيم، دلمان هم آرام می‌شود.

ـ خدا را شکر، يک چيزهايی پيدا می‌شود. ما که نيامديم مهمانی. هر چی دادند، می‌خوريم. ندادند هم که لابد نيست که نمی‌دهند!

درحالیکه به قطرات آب خيره شده، زيرلب می‌گويد: ـ با خود عهد کرده بودم: اگر نمازم قضا بشود، نخوابم. سه شب است که نمی‌خوابم. با خودم عهد کرده بودم: هر وقت نمازم قضا بشود، آب نخورم... سه روز است که آب نمی‌خورم... فقط به امید بخشش از طرف خدای بزرگ.

همیشه هم نمی‌شود به رضايت بنی بشر راضی بود. نگاهت را بالاتر ببر... خيلی بالاتر. آن وقت چيزهايی می‌بينی که رضايت من و امثال من ديگر به پشيزی نمی‌ارزد.

اگر توکل کنيم، دلمان هم آرام می‌شود.