بریده‌هایی از کتاب باغ آلبالو

اکثریت عظیم روشنفکرانی که می‌شناسم درجستجوی هیچ کاری نیستند و هیچ کاری هم انجام نمی‌دهند، در ضمن به درد کاری هم نمی‌خورند. خود را روشنفکر می‌دانند ولی خدمه را «تو» خطاب می‌کنند، با دهاتی‌ها هم‌چون حیوانات رفتار می‌کنند. بد تحصیل می‌کنند. چیزی را به‌طور جدی نمی‌خوانند. درباره علوم فقط حرف می‌زنند. از هنر سررشته‌ای ندارند. خودشان را مهم می‌پندارند و چهره جدی به خود می‌گیرند. فقط درباره مسائل ضروری صحبت می‌کنند. فلسفه‌بافی می‌کنند. آن‌وقت جلو چشم همگان کارگران تغذیه‌ای ناچیز دارند. بدون تشک می‌خوابند. هر سی چهل نفر در یک اتاق می‌خوابند. همه جا مملو از ساس و تعفن و رطوبت است. فساد اخلاقی غوغا می‌کند... بنابراین همه صحبت‌های شیرین و خوب ما برای آن است که خودو دیگران را فریب بدهیم.

بهتر است به جای تماشای نمایش بیشتر خودتان را تماشا کنید.

دهاتی کوچولو... درست است که پدر من دهاتی بود ولی من حالا جلیقه سفید پوشیده و کفش زرد به پا دارم. گرچه حالا ثروتمند و پول‌دارم ولی وقتی فکر می‌کنم می‌بینم که دهاتی همیشه دهاتی است...

اگر برای معالجه یک ناخوشی داروهای زیادی تجویز شود علامت آن است که آن ناخوشی علاج‌پذیر نیست.