بریده‌هایی از کتاب بیگانه

دروغگويی تنها اين نيست که چيزی بگوييم که وجود ندارد. اگر بيشتر از آنچه که هست هم بگوييم دروغ است، و خصوصاً دروغ اين است ـ و اگر در مورد عواطف انسان، بيشتر از احساس خود سخن بگوييم، دروغ گفته‌‌‌ايم.

غالباً فکر می‌‌‌کردم که اگر مجبورم می‌‌‌کردند تا در درونِ تنه درختِ خشکيده‌‌‌ای زندگی کنم و در آن مکان هيچ مشغوليتی جز تماشا کردن آسمان بالای سرم نداشته باشم، باز به آن نيز کم کم عادت می‌‌‌کردم. در آنجا منتظر ديدن پرندگان می‌‌‌شدم و يا به انتظار ديدن ابرها، وقت خود را می‌‌‌گذراندم.

گفت: اينطور پيدا است که شما آدم کم‌‌‌حرف و توداری هستيد و نظر مرا در اين مورد پرسيد. جواب دادم: «علتش اين است که چون چيز مهمی برای گفتن ندارم، پس ساکت می‌‌‌مانم.»

به هر حال، هيچ فکری نيست که آدمی به آن عادت نکند.

چرا تاکنون نفهميده بودم که هيچ چيز مهم‌‌‌تر از اعدام با گيوتين نيست. به معنای ديگر، اين تنها چيز جالب برای يک مرد است

اگر بيشتر از آنچه که هست هم بگوييم دروغ است، و خصوصاً دروغ اين است ـ و اگر در مورد عواطف انسان، بيشتر از احساس خود سخن بگوييم، دروغ گفته‌‌‌ايم. و اين کاری است که همه ما هر روز انجام می‌‌‌دهيم تا زندگی را آسان بگيريم

من از کاری که کرده بودم چندان تأسف نمی‌‌‌خوردم. اما اين همه کينه‌‌‌جويی و جوش و خروش مرا شگفت‌‌‌زده کرده بود. می‌‌‌خواستم صميمانه و تقريباً از سر دلسوزی، به او بفهمانم که من تاکنون هرگز نتوانسته‌‌‌ام از چيزی پشيمان شده و افسوس بخورم. من هميشه تسليم آن چيزی هستم که واقع شود، چه امروز و چه فردا!

احساس می‌‌‌کردم که آماده‌‌‌ام که همه چيز را از سر بگيرم. در برابر اين شب انباشته از نشانه‌‌‌ها و ستاره‌‌‌ها، انگار اين خشم عظيم مرا از بدی پاک و از اميد تهی ساخته بود. برای اولين بار خود را به دست بی‌‌‌تفاوتی پر مهر دنيا سپردم و از اينکه دنيا را بسيار شبيه خودم و بسيار برادرانه ديدم، احساس کردم که خوشبخت بوده‌‌‌ام و همچنان خوشبخت خواهم بود

در تاريخ اوت ۱۹۳۷، کامو در دفترچه‌‌‌های خود می‌‌‌نويسد: «از سال‌‌‌ها پيش، هر بار که يک سخنرانی سياسی می‌‌‌شنوم، يا گفتار کسانی را می‌‌‌خوانم که رهبری‌‌‌مان می‌‌‌کنند، وحشت می‌‌‌کنم: چون صدايی نمی‌‌‌شنوم که رنگ انسانی داشته باشد.

روز چهارم ژانويه ۱۹۶۰ اتومبيلی که رهسپار پاريس بود با درختی تصادف کرد. «آلبر کامو» در اين حادثه جان سپرد.

اين جمله را بيشتر برای اين گفتم که چيزی گفته باشم

گفتم که من قصد کشتن آن مرد عرب را نداشته‌‌‌ام. رئيس جواب داد که اين يک ادعا و نوعی توجيه کردن است و گفت: تاکنون از طرز دفاع من درست سر در نياورده است و خوشحال خواهد شد اگر قبل از شنيدن حرف‌‌‌های وکيلم درباره انگيزه‌‌‌ای توضيح دهم که مرا به اين عمل واداشته بود. من فوراً و در حالی که کلمات را با هم قاطی می‌‌‌کردم و با توجه به آن که از مسخره‌‌‌آميز بودن آن آگاه بودم جواب دادم که به خاطر آفتاب بود. تالاز از خنده حضار پر شد.

«زندگی انسان هيچ‌‌‌وقت تغيير نمی‌‌‌کند و ارزش تمام زندگی‌‌‌ها يکسان است و من هم از زندگی در اينجا زياد ناراحت نيستم.»