بریده‌هایی از کتاب رویکردهای کاربردی در ادبیات تطبیقی

«علی حرب» برای ما توضیح می‌دهد که اسطوره «یکی از ابعاد آگاهی بشری است». از این رو که انسان تمایل دارد تا تفسیری طبیعی از آنچه ماورای طبیعت است، ارائه دهد. هر آنچه فرهنگی است را جلوه ای ازلی بدهد و نشانه‌های انسانی بودن را از ابتکارات و گفته‌های خویش بزداید... او دائما در جستجوی نظمی در پس بی‌نظمی بوده و برای هر رشد و تغییری برنامه ای را تصور می‌کند. و در پس هر حادثه ای مقاصدی را کشف می‌نماید. و در آنچه بی‌معنی است، معنایی را می‌خواند. بر این اساس اسطوره تولد معانی، حرکت دهنده جمعها و به دنیا آورنده تاریخ است و همهٔ این‌ها جز با از بین رفتن معانی پایان نمی‌پذیرد. به عبارتی اسطوره در دنیای انسان و علم در دنیای اشیاء کاربرد دارد.

بسیاری از رویاهای ما چه از جهت اسلوب و چه از جهت مضمون به اسطوره‌ها شباهت دارند. همچنین هنگامی که از شکل گفتاری به شکل نوشتاری در می‌آیند، با هم تشابه می‌یابند و هر دو به یک زبان نوشته می‌شوند، و آن زبان سمبولیک است.»