بریده‌هایی از کتاب نزاری قهستانی

بی هده جان می کنم خون جگر می خورم این منم آخر چنین دوست کجا من کجا مهر تو با جان من در ازل آمیختند هجر ، مرا و تو را کی کند از هم جدا آری اگر حاسدان تعبیه ای ساختند شکر که نومید نیست بنده ز فضل خدا ور بستاند ز من دنیی و دین باک نیست بر همه چیز دگر غیر تو دارم رضا یوسف جانم تویی زنده به بوی تو ام چند کنم پیرهن در غم هجرت قبا

بی یاد تو اگر نفسی می رود هباست آری خلاصه یک نفس است از حیات ما هم تو دهی ز عقده ی تقلیدمان خلاص ورنه زمانه حل نکند مشکلات ما ما را ز هول زلزلت الارض باک نیست حفظ تو بس معاون ما و ثبات ما یک جرعه گر ز جام تو در کام ما چکد تا روز حشر کم نشود مسکرات ما توفیق ده که نام نزاری رود به خیر بر یاد دوستان تو بعد از وفات ما

عیبم مکن که دوست ندارم رقیب را کز دست او به خواب نبینم حبیب را گر من شکایتی کنم از غصه رقیب از باغبان رسد گله ای عندلیب را ای من غریب شهر تو دانی نه لایق است گر جانبی نگاه نداری غریب را من جهد می کنم به وصالت ولی چه سود دولت مساعدت نکند بی نصیب را بیمار عشق و دردِ دل و صحت و دوا ممکن که در خیال نگنجد طبیب را

رفتم و دریافتم پیر خرابات را باز نمودم بدو کلّ مهمّات را گفت به من ای فلان وقت همی درگذشت بیش عبادت مکن کعبه پرلات را سینه نه پرداخته دیده نه بردوخته چند پرستی چنین محض خیالات را رفته برون از خیال محو شده در وصال گر شده ای یافتی کلّ کمالات را دست برآورده ایم گرچه درین باب نیست حاجت دستان ما قاضی حاجات را هم به ترحم کند عاقبت الامر کار بر سر مستان کند جام مصافات را

ره نباشد در حریم عشق هر اوباش را طاقت خورشید ناممکن بود خفاش را پادشاهی نیست جز درویشی و آزادگی پس میسر نیست هفت اقلیم جز قلاش را گر تفرج می‌کنی باری بیا طوفی بکن عالم دردی کشان بی غم خوش باش را دور باش از اهل دنیا زان که نا ایمن بود روزگار از خوف سلطان حاجب و فراش را نیک خواه و نیک باش و نیک بین و نیک دان چون قلم رفته ست بر لوح ازل نقاش را