بریده‌هایی از کتاب ای کاش با تو بودن

وجود مبارک امام حسین علیه‌السّلام هنگام خروج از مکه، در خطبه‌ای اعلام می‌فرمایند: «رِضَی اللّه، رِضانا أهلُ البَیت.» «رضای خدای متعال، همان رضای ما اهل بیت است.»

آخرین لحظات حیات آن‌حضرت را ابن‌شهرآشوب این‌گونه گزارش می‌کند: << از هر جانب به او حمله‌ور شدند. ابوالحتوف جعفی، تیری بر جبین مبارکش زد و حصین‌بن‌نمیر، تیری بر دهن آن‌حضرت زد. ابوایوب غنوی، تیری زهرآلود بر حلقش زد. حضرت فرمودند: «بِسم الله وَ بِالله، وَ لا حَول وَ لا قُوَّة إلاّ بِالله، وَ هذا قَتیلٌ فی رِضاء الله.»

دین، آییـن و روش نبی‌اللّه و ولی‌اللّه است. لذا دین در واقع مرتبـهٔ نازله‌ای از حقیقت نبوّت و ولایت است؛ لذا: فداشدن وجود مقدّس ائمّهٔ اطهار عموماً و ساحت قدس سیدالشّهدا صلوات اللّه علیه و علیهم أجمعین خصوصاً برای دین و احیای آن، فداشدن عالی بر دانی بوده و لذا قبیح است. امّا فداشدنِ این مرتبه حضرت برای آن حقیقت اوّلیه بلااشکال است.