بریده‌هایی از کتاب نیمه شب در داستایفسکی

" خلق و خوی نیکالای فرق می‌کرد. نه این‌که با حکومت دست به یکی باشد ـ ابداً. مرد خوبی بود؛ دوست من بود. یادم می‌آید خیلی تیز بود و به اندازه‌ی من نومید، اما افکارش کم و بیش کنایه‌ای‌تر بود ـ شاید فقط منظورم این باشد که یک جور شوخ‌طبعی داشت. من سکوت و جلای وطن را انتخاب کردم؛ او زبل‌بازی را.

تنها به مشکلات فکر می‌کردم؛ تنها به چیزهایی که اجازه‌ی نوشتنشان را نمی‌دادند، فکر می‌کردم نومید بود نه به موضوعات مجاز. آن روزها سر هیچ چیز کوتاه نمی‌آمدم: اعتقاد داشتم ـ خوب، شاید هنوز هم داشته باشم ـ اگر کسی نمی‌تواند دقیقاً آنچه را می‌خواهد بنویسد، اصلاً نباید بنویسد