بریده‌هایی از کتاب تأویل رؤیا

این توصیه‌ی مؤکد که می‌گویند انسان پیش از آن‌که در مورد مسئله‌ای تصمیم‌گیری قطعی و نهایی بکند، باید یک شب درنگ کند و با آن فکر بخوابد، با اطلاعاتی که حال پیدا کرده‌ایم کاملاً موجه به نظر می‌رسد.

رؤیا دیدن کنشی است روانی و لبریز از معنا؛ قدرت انگیزشی آن همیشه و در هر حالتی یک آرزوست که با تمام وجود می‌خواهد تحقق پیدا کند

می‌توان رؤیا را نوعی تحقق آرزو تلقی کرد.

محرک‌های رؤیا همیشه در تجارب روز قبل ریشه دارند

«هیچ نمی‌دانم که آیا در کودکی واقعاً به کمک کردن به بشر دردمند اشتیاقی داشته‌ام یا نه

رؤیا بی‌معنا نیست، پوچ و عبث نیست، در رؤیا فرض بر این نیست که یک بخش از مجموع ایده‌های ما نهفته یا خفته‌اند و بخشی دیگر آشکار و بیدار. رؤیا پدیده‌ی روانی کاملاً معتبری است؛ در واقع، رؤیا تمهیدی است برای تحقق یافتن آرزو، می‌توان رؤیا را بخشی پیوسته از فعالیت‌های روانی قابل درک در حالت بیداری قلمداد کرد؛ رؤیا به واسطه‌ی یک کنش فکری فوق‌العاده پیچیده پدید می‌آید.

چون به قطع نشان می‌داد که در ذهن انسان بخش‌های فعالی وجود دارند که به شکل مستقیم و بی‌واسطه به تحقیق و بررسی تن نمی‌دهند، چه برای ناظران و چه برای خود بیمار. این بخش‌های ذهن را فروید بدون بحث‌های متافیزیکی یا اصطلاح‌شناختی، با کلمه‌ی ناخودآگاه توصیف کرد.