بریده‌هایی از کتاب بازمانده

یه دختر زنگ زد و پرسید: «مردن درد داره؟» بهش گفتم: «خب عزیزم، آره. اما زنده بودن بیشتر درد داره.»

"از نظر دنیا او یک بازنده بود، ولی از نظر من او تمام دنیا بود."

همهٔ مردم دنبال همچین چیزی‌ان؛ اطمینان. این‌که بهشون قول داده بشه که همه‌چیز درست می‌شه.

ماهی اول رو والدینم برام خریدن تا بهم یاد بدن چطور از مخلوقات زندهٔ خداوند نگهداری کنم و بهشون عشق بورزم. بعد از اون ششصدوچهل ماهی دیگه هم خریدم و تنها چیزی که یاد گرفتم اینه که هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره.

مردم نمی‌خوان که زندگی‌شون درست بشه. هیچ‌کس نمی‌خواد مشکلاتش حل بشه. غصه‌هاشون، حواس‌پرتیاشون و داستاناشون حل بشه و گندکاریاشون تمیز شه. اگه همه‌چی مرتب و تر و تمیز بشه، پس چی ازشون باقی می‌مونه؟

جامعه‌ای که برای برده کردنتون، جسمتون رو عقیم نکنه، مغزتونو عقیم می‌کنه. اونا رابطه جنسی رو اون‌قدر بد و کثیف و خطرناک جلوه می‌دن، که ازش متنفر می‌شید.

من همهٔ خرچنگ رو خوردم قبل از این‌که حتی متوجه بشم قلبش هنوز داره می‌تپه.

«مردن درد داره؟» بهش گفتم: «خب عزیزم، آره. اما زنده بودن بیشتر درد داره.»

اون گفت هیچ‌کدوم از حرف‌هاش رو جایی نگم.

طبق حرفای مدیربرنامه، بزرگ‌ترین عاملی که شما رو قدیس می‌کنه، حجم پوشش خبریه.

دختره جوونیه، ولی صدای خسته‌ای داره

مردم نمی‌خوان که زندگی‌شون درست بشه. هیچ‌کس نمی‌خواد مشکلاتش حل بشه. غصه‌هاشون، حواس‌پرتیاشون و داستاناشون حل بشه و گندکاریاشون تمیز شه. اگه همه‌چی مرتب و تر و تمیز بشه، پس چی ازشون باقی می‌مونه؟

امروز یکی از همون روزاییه که خورشید بالا اومده تا فقط شما رو تحقیر کنه.

مردم به‌خاطر این مشتاق مرگن چون تنها راهیه که توش واقعا همه چیز تموم می‌شه.

«حتی بهشت هم یه قفس گول زننده‌ست. همهٔ عمرت برده باشی تا وقتی که یه‌سیب رو گاز بزنی.»

دوست دارم زامبی‌هایی که دنبال گوشت تازه هستن، تعقیبم کنن. دلم می‌خواد وقتی از کنار این دیوارای سنگی می‌گذرم، صدای کشیده شدن ناخنای زامبی‌ها رو روی دیوارا بشنوم.

فرق بین خودکشی و شهادت به پوشش خبری اونه.

یه پسری بود که گفت امتحان جبر رو می‌افته. طبق دستورالعمل بهش گفتم: «خودتو بکش.» یه زن تماس گرفت و گفت بچه‌هاش مؤدب نیستن و رفتار خوبی ندارن. بدون هیچ تعللی گفتم: «خودتو بکش.» یه مرد زنگ زد و گفت ماشینش استارت نمی‌خوره. «خودتو بکش.» یه زن دیگه تماس گرفت و گفت سریال آخر شب کی پخش می‌شه. «خودتو بکش.»

اون می‌گه: «لازم نیست همه‌چیز رو کنترل کنی. تو نمی‌تونی همه‌چیوکنترل کنی. اما می‌تونی برای یه فاجعه آماده باشی.»

یه دختر زنگ زد و پرسید: «مردن درد داره؟» بهش گفتم: «خب عزیزم، آره. اما زنده بودن بیشتر درد داره.»

مردم همیشه آماده‌ن که درست برعکس اون چیزی رو که بهشون می‌گید، باور کنن.

روی دیوار نوشته شده بود که امروز بدترین روز بقیهٔ عمرتونه.

. مردم مدام می‌پرسن که موقع رفتنم، مادرم گریه می‌کرد؟ یا پدرم بغلم کرد؟ و هر بار هم که جواب می‌دم نه، تعجب می‌کنن. هیچ‌کی برام گریه نکرد و هیچ‌کی بغلم نکرد. هیچ‌کی موقع فروختن مرغ و خوک گریه نمی‌کنه و بغلش نمی‌گیره. هیچ‌کی قبل از سر بریدن مرغ یا چیدن سیب گریه نمی‌کنه و بغلش نمی‌گیره. هیچ‌کی شب بیدار نمونده و به این فکر نکرده از این‌که گندمی که کاشته و حالا به نون تبدیل شده خوشحاله یا نه.

فقط الگوهان، الگو پشت الگو، الگوهایی روی الگوهای دیگه تأثیر می‌ذارن. الگوهایی که الگوهای دیگه رو پنهان می‌کنن. الگوهایی که توشون الگوی دیگه‌ای نهفته ست. اگه خوب نگاه کنی، تاریخ هیچ‌چیزی به جز تکرار نیست. چیزی که ما بهش می‌گیم آشفتگی در واقع الگوهایی‌ان که ما از درک و تشخیص اونا عاجزیم. چیزی که بهش می‌گیم تصادفی، در واقع الگوهایی‌ان که کشفشون نکردیم. چیزی که نمی‌فهمیم رو می‌گیم مزخرف. چیزی که نمی‌تونیم بخونیم رو می‌گیم قلمبه و سلمبه. هیچ ارادهٔ آزادی وجود نداره. هیچ متغیری وجود نداره.

هر چیزی که مدیربرنامه می‌گه بهم حس خوبی می‌ده. مثلاً اگه مسیح بدون این که کسی اونو ببینه و براش عزاداری کنه و یا شکنجه‌ش بده، تو زندان می‌مرد، ما رستگار می‌شدیم؟ ما اینجا بودیم؟ با احترام به مسیحیان. طبق حرفای مدیربرنامه، بزرگ‌ترین عاملی که شما رو قدیس می‌کنه، حجم پوشش خبریه.

هیچ ارادهٔ آزادی وجود نداره. هیچ متغیری وجود نداره. فرتیلیتی می‌گه: «همه‌چیز بدیهی و مشخصه. فقط یه آینده وجود داره. تو انتخاب دیگه‌ای نداری.» خبر بد اینه که ما هیچ کنترلی روی اوضاع نداریم. خبر خوب اینه که تو نمی‌تونی اشتباه کنی.

لب‌ها می‌گن: «همه یه برنامهٔ تلویزیونی نگاه می‌کنیم. همه یه‌چیز از رادیو گوش می‌دیم. همه حرفای تکراری رو بهم دیگه می‌گیم. دیگه چیزی نمونده که بخواد غافل‌گیرمون کنه. همه‌چی تکراری شده.» لبای رژ زده، از توی سوراخ می‌گن: «ما همه با یه‌جور برنامهٔ تلویزیونی بزرگ شدیم. مثل اینه که یه حافظهٔ یکسان رو توی مغزمون کاشته باشن. ماها شاید اصلاً کودکی خودمون رو یادمون نیاد، ولی یادمونه تو فلان برنامهٔ تلویزیونی چه اتفاقی افتاد. همه یه‌جور هدف داریم. همه یه‌جور ترس داریم.»

خودِ واقعی‌م همینه، یا قبول کن یا برو. مثلاً برام مهم نیست که اون درمورد من چه فکری می‌کنه. داشتن ظاهری خوب جزء نقشهٔ من نیست. می‌خوام خیلی طبیعی و واقعی به‌نظر برسم. دنبال یه تیپ بکر و دست نخورده و درعین‌حال بالغ هستم. نمی‌خوام تشنه به نظر برسم. می‌خوام بهش نشون بدم ارزش امتحان کردن رو دارم. شسته شده ولی اتو نکشیده. تمیز اما جلا داده نشده. با اعتماد به نفس اما فروتن. می‌خوام صادق به‌نظر برسم. حقیقت درخشان و براق نیست. می‌خوام یه‌کار نه‌چندان خوب رو برای نفع و خیر خودم انجام بدم. یه حداقلی رو براش درست کنم که بعدها بتونه اونو با منه واقعی‌م مقایسه کنه. قبل و بعد. قورباغه و شاهزاده.

هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره. اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

مردمی که اون بیرونن دنبال یه رهبرن. اونا سرزندگی می‌خوان. اونا یه‌چیز بزرگ می‌خوان. اونا پویایی می‌خوان.