بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آبانگان

هیچ داستانی نمی‌تواند عین واقعیت باشد، و هیچ واقعیتی هم نمی‌تواند عین واقعیت دیگر

ـ داری شبیه کیقباد میشی. ـ نباید بشم؟ ـ نه. نباید بشی. ـ هنوز هم کیقباد پادشاه مورد علاقت نیست؟ ـ پادشاه مورد علاقهٔ من هنوز تاج پادشاهی بر سر نذاشته.

اینکه کسی رو دوست داشته باشیم و اون هم متقابلا ما رو دوست داشته باشه، مثل یک معجزه‌ست.

با آرزوی بازگشت صلح، امید، عشق و محبت به سرزمین‌مان

زنان هیچ فرقی با مردان ندارن و ارزش یک زن تنها به آوردن پسر نیست. ارزش یک زن به مهارت‌ها و توانایی‌هاییه که در طول زندگی کسب می‌کنه. ـ

ازدواج در دین زرتشت خیلی اهمیت داره. نمی‌دونم در دین مسیح این‌طور هست یا نه. ـ هست.

بسیار دوستت دارم. من تو را به اندازهٔ آتش، به اندازهٔ تیسفون، به اندازهٔ تمام این دنیا، من تو را به اندازهٔ تمام کسانی که می‌شناسم دوست دارم.

دیروز از کنار باغ‌تان گذشتم. بعید می‌دانم درختان انار بدون تو انار بدهند.

من با خاطراتت چه کنم؟

ـ اگر قرار نیست به هم برسید، بهتره به نبودن همدیگه عادت کنید.

اینکه کسی رو دوست داشته باشیم و اون هم متقابلا ما رو دوست داشته باشه، مثل یک معجزه‌ست.

خاطرات شیرین گذشته می‌توانند هزاران بار بی‌رحم‌تر از خاطرات تلخ باشند.

به راستی تو داری با من چه می‌کنی؟ نمی خواهی پاسخ نامه‌هایم را بدهی، باشد. نمی خواهی مرا ببینی، باشد. اصلا بگو نمی‌خواهی مال من باشی، باشد. همهٔ این‌ها را می‌پذیرم. هر جا می‌خواهی باش، هر طور می‌خواهی باش اما برای کس دیگری نباش دایانا! خودت را این‌طور از من نگیر. برای مرد دیگری نباش دایانا. خواهش می‌کنم نباش.

دیروز از کنار باغ‌تان گذشتم. بعید می‌دانم درختان انار بدون تو انار بدهند.

شب مراسم چون عصبانی بودم گفتم ازتون متنفرم. ـ مکث می‌کنم. ـ حالا دیگه عصبانی نیستم و با دلایل محکم‌تری میگم ـ سرم را به گوش مهین‌بانو نزدیک می‌کنم. ـ ازتون متنفرم.

ـ کاش روزی از راه برسه که من هم بتونم بهت بگم چقدر دوستت دارم.

ـ ارزشش رو نداشت سیمین. هیچ‌کدوم از خاطرات شیرین‌مون ارزش تلخی این لحظه رو نداشت.

کدوم دختری تا حالا چنین مقامی داشته؟ ـ اگر دخترها خیلی کارها رو نمی‌تونن انجام بدن، به این دلیله که تربیت نشدن. اون‌ها قدرت و سیاست رو یاد نگرفتن. اما تو همهٔ این‌ها رو بلدی. ـ اما پدر... ـ تو دختر من هستی دایانا. اگر کاری هست که هیچ دختری انجام نداده، دوست دارم تو حتما انجام بدی.

یک نفر باید شروع‌کنندهٔ این تحول باشه.

ـ این زنده بودن چه سودی برای ما داره؟ ـ من هنوز ناامید نشدم. ـ ما برای وداع... ـ بالاخره یک روز تو مال من میشی. پس تا اون روز این یادگاری رو از دستت درنیار. حتی اگر اون روز... در جهان دیگه‌ای باشه.

تنهایی وحشتناکه. وحشتناک‌تر از چیزی که بتونی فکرش رو بکنی.

ـ خدایا می‌بینی؟ می‌بینی چقدر قوی شدم؟ انقدر که حتی جواب نامه رو هم کامل برای پوریا نفرستادم. ـ نفسم را از دهانم بیرون می‌فرستم. ـ اما نه. اسم این قوی شدن نیست. اسمش... ـ صدایم می‌لرزد. ـ مردنه. من امشب مردم. دایانا امشب مرد.

جملهٔ پوریا دوباره در ذهنم تکرار می‌شود. ـ تاریخ تکرار میشه، نه؟ ـ

و حالا اردیبهشت‌ماه است و من در باغ نارنج عمارت مهمان هستم. اما پوریا نیست. پوریا نیست و از داستان‌مان تنها پایانی تلخ باقی مانده است. پایانی به تلخی پایان شربت بهارنارنج...

تصمیم‌های بزرگ برای آدم‌های بزرگه. قدر خودتون رو بدونید.

علاقه‌ای که آدم‌ها رو در بند کنه و آزادی رو ازشون بگیره، اسمش عشق نیست. حتی اگر تو اسمش رو عشق بذاری، این عشق پایدار نیست. زمان به راحتی اون رو کمرنگ می‌کنه.

ـ گفتید به زودی خوشبختی رو به دست میارم. نه. اشتباه می‌کنید. من بدون پوریا ممکنه بتونم خوشحال باشم اما خوشبخت نه. خوشبختی من یعنی پوریا.

هیچ‌کس مثل ولیعهد ایران نمی‌تونه قلب من رو به لرزه دربیاره. ـ دست ارشیا را می‌بوسم. ـ هیچ‌کس پوریا.

غم وقتی معنی داره که امید نباشه.

آبانگان؛ جشن نیایش آب، این زنده‌کنندهٔ حیات و زندگی بر زمین! همان آرامش ابدی فرونشاندن عطش و تشنگی!