بریده‌هایی از کتاب کامبیز صدیقی کسمایی

آنقدر غمگینم که دلم می خواهد روی دامان زمین بارم اشک... دریا ...دریا... سوگواران! به شما با چه زبانی آیا تسلیت باید گفت؟

یقین که اشتباه می کنم، درد من، به هیچ درد دیگری شبیه نیست جز به درد من.

شب دوباره شب دوباره شب

من غرورم، گم شد در هیاهوی بزرگ این قرن در هیاهوی بزرگی که برای هیچ است.

گل مرداب زیباست این نازنین. زیرا عزیز! گل در میانِ بستر مرداب هم «گُل» است.

من تشنهٔ شنیدن یک خنده، یک سلام ... من تشنهٔ نوازش یک دست مهربان...

من بجز خودم شبیه هیچ کس بروی خاک نیستم.

زندگی، بازی نبود و نیست. زندگی، ابزار کار و دست انسان است. زندگی، کار است. جنگ باید کرد، با کسانی که خراب و زشت می سازند کوچه باغ زندگی را.

یک نفر، به مستی شراب کهنه ای پناه می برد. یک نفر، به آستان شعر دلنشین. یک نفر، به آسمان دین.

مذهب و شراب و شعر؛ بهترین وسیله فرار آدمی ز خستگی است.

گل مرداب زیباست این نازنین. زیرا عزیز! گل در میانِ بستر مرداب هم «گُل» است.

من نمی دانم که در قلبم چه عصیانی است.

ای تمام مردم قبیله ام! از میان قلب خود، که باغ کوچکی است من درخت اعتماد را ز ریشه کنده ام.

آسمان خالی است؛ از کبوترهای خوش پرواز وز تلاش بادبادک های رنگارنگ.

من نمی دانم که در گرداب تنهایی، چه باید کرد.

«نا امیدی در جهان ارزانی آنان که می خواهند. من امیدم را ز کف هرگز نخواهم داد. می زنم دل را به دریا هر چه بادا باد». یاران نیز می گویند: - هر چه بادا باد. در دل دریا در این هنگام هم صدا با من همه یاران – که: نا امید شیطان است.

خستگی است با تمام مردم زمین دلشکستگی است. یک نفر، به مستی شراب کهنه ای پناه می برد. یک نفر، به آستان شعر دلنشین. یک نفر، به آسمان دین. مذهب و شراب و شعر؛ بهترین وسیله فرار آدمی ز خستگی است.

ما درختان بزرگی بودیم. ما درختان بزرگ سر سبز آن زمانی که تبر دار، میان جنگل پای خود بگذاشت بر زمین افتادیم. و در این لحظه، در این لحظهٔ شوم دست نامرئی مردی، از ما بی صدا، تابوتی در دل تیره شب می سازد. آه ... در این هنگام از برای تو سرافرازی ما چه تابوت بزرگی هستیم.

من حرف می زنم با هر چه در اتاق من دلشکسته هست، یا در اتاق نیست.

این گل برای توست. شاید در لحظه ای که این گل زیبا را دارم به دست گرم تو - ای دوست! - می دهم یک بمب در راه انهدام زمین است. در این جهان هر لحظه ای از بهر دوست داشتن دیر است، ای عزیز!

آسمان آبستن باران پاییز است. هر چه می بینم، غم انگیز است.

باز کردم همهٔ پنجره ها را با شوق تا صدایی شاید... تا مگر زمزمه ای از آن دور... خبری اما نیست

در این جهان هر لحظه ای از بهر دوست داشتن دیر است، ای عزیز!

هر چه می بینم، غم انگیز است.

طبیعت! ای خدای باستانی! ای خدای خوب! طبیعت؛ ای خدای من! اگر خوبم؛ یقین این خوبیم از توست. و این اعجاب آور معجزه، از توست؛ که از آفاقِ قلب خسته ام ابر کدورت دور می گردد، کدورت از تمام ناامیدی ها کدورت از تمام نامرادی ها.

دوستان من! درد من مثل درد غربت است. مثل درد آدمی که مرگ بهترین رفیق خویش را بچشم دید...

سردم شده است. سر را به روی سینهٔ من بگذار. ای از برای حس غریبِ دو دست من گرمای آفتاب!

موج، می داند چه می گویم. آن که می گوید که باید ماند لذت در پای کوبی های رفتن را، نمی داند.

زندگی را، دوست باید داشت

می گویدم دوباره، که: با همتت، ممکن شود هر چیز از برای تو ناممکن است.