بریده‌هایی از کتاب خواجوی کرمانی

دارو فروش خسته دلانرا دکان کجاست

جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست

گفتی که هست چارهٔ بیچارگان سفر چون چاره رفتنست بناچار می‌رویم

گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری

گفت بگذر ز جهان زانکه جهان بر گذرست

اگر چراغ نباشد مرا تو چشم و چراغی ور آفتاب نباشد مرا تو ماه تمامی

یاران وفادار جفا را نپسندند خوبان جفا کار وفا را نشناسند

کفر و دین یکسان شمر خواجو که در لوح بیان کافری را برتر از زهد ریائی یافتیم

از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم بنشین نفسی تا نفسی با تو برآریم

آنها که ندانند ترنج از کف خونین دانند که انکار زلیخا نتوان کرد

ز تو دیده چون بدوزم که تویی چراغ دیده ز تو کی کنار گیرم که تو در میان جانی

مکن عیب تهی دستان که در بازار سرمستان گدا باشد که بفروشد بجامی ملک سلطانرا

بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند ورنه دود دل ما بیتو کجا بنشیند

دین و دنیا گر نباشد گو مباش چون تو هستی هر چه مقصودست هست

خیز و بیرون ز دو عالم وطنی حاصل کن که برون از دو جهان جای نشستی دگرست

آنکه یک لحظه فراموش نگشت از یادم ظاهر آنست که هرگز نکند یاد مرا

عاشقان را نبود نام و نشانی پیدا زانکه این طایفه را نام و نشانی دگرست

گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل ور خرمن گل خواهی از خار مترس ای دل

پریشانست زلفت همچو حالم مگر حال پریشانم شنیدست

ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست جانم از جام می عشق تو دیوانه و مست تنم از مهر رخت موئی و از موئی کم صد گره در خم هر مویت و هر موئی شست

همه را کار شرابست و مرا کار خراب همه را باده بدستست و مرا باد بدست

جز غم بجهان هیچ نداریم ولیکن گر هیچ نداریم غم هیچ نداریم

آنکه یک لحظه فراموش نگشت از یادم ظاهر آنست که هرگز نکند یاد مرا

دیگرانرا عیش و شادی گر چه در صحرا بود عیش ما هر جا که یار آنجا بود آنجا بود هر دلی کز مهر آن مه روی دارد ذره‌ئی در گداز آید چو موم ار فی المثل خارا بود سنبلت زانرو ببالا سر فرود آورده است تا چو بالای تو دایم کار او بالا بود

کنون ز شکر شیرین چه برخورد فرهاد که خسروان جهان طالبان شیرینند

به بیوفائی دور زمان یقین بودیم ولی نبود فراق تودر گمان ما را

از روی توام منع کنند اهل خرد لیک برقول بد اندیش کجا گوش توان کرد

چون شدم صید تو بر گیر و نگهدار مرا

در دم بجان رسید و طبیبم پدید نیست دارو فروش خسته دلانرا دکان کجاست

احتراز از عشق میکردم ولی بیحاصلست هر که از اول تصور میکند فرجام را