بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

زندگی لیلیست مجنونانه باید زیستن

درس دانش ختم کن کایینه‌دار سیم و زر

دل به زبان نمی‌رسد لب به فغان نمی‌رسد کس به نشان نمی‌رسد تیر خطاست زندگی

تو ز خود نرفته بیرون به کجا رسیده باشی

رنگ زردما عیار قدرت‌عشق است وبس

اگر عشق بتان‌ کفر است بیدل کسی جز کافر ایمانی ندارد

پوست از تن رفت و مغز از استخوان‌، اما هنوز بر نمی‌دارد چو نی دست از گریبان ناله‌ام

صد تعلق در طلسم وهم هستی بسته‌اند چشم واکردم به خویش آلودهٔ دنیا شدم

گفتی چه‌کسی در چه خیالی به‌کجایی بیتاب توام‌، محو توام‌، خانه خرابم

یافتن ‌گم‌کردنی می‌خواهد اما چاره نیست کاش گم کرده چه سازم گم شدن گم کرده‌ام

صحبت بی‌گفتگویی داشتم با خامشی برق زد جرات لبی واکردم وتنها شدم

به جیب تست اگر خلوتی و انجمنی‌ست برون ز خویش‌کجا می‌روی جهان خالیست

هجوم درد پیچیده‌ست هستی تا عدم بیدل تو هم‌گرگوش داری ناله‌ای خواهی‌شنید اینجا

غبار ما، همان باد فنا خواهد ز جا بردن

جهان جز کنج تنهایی ندارد جای مأنوسی

ازکه دورم‌که به خود ساختنم دشوار است

دو روزی با غم و رنج حوادث صبر کن بیدل جهان آخر چو اشک از دیده‌ات یکبار می‌افتد

از سر تعمیر دل بگذر که معماران عشق روز اول رنگ این ویرانه ویران ریختند

هرجا اثر وهم و گمان رفت یقین ماند

به‌هرسومی‌روم چون موج برخود می‌نهم پا را

نام ترا که گوهر دریای مدعاست دارد صدف صفت به دو دست دعا لبم

به ذوق جستجو می‌باید از خود تا ابد رفتن هزار امروز و فردا دی شد و فردا نشد پیدا

به خود پیچیده‌ام نالیدنم نتوان‌ گمان بردن به رنگ رشته فربه گشته‌ام لیک از گره خوردن

یا مرا از خود ببر آنجا که هستی یا بیا

ما را به غم عشق همان عشق علاج است

گر به شهرت مایلی با بی‌نشانی ساز کن

بازار وهم‌گرم است از جنس بی‌شعوری

دریای خیالیم و نمی نیست در اینجا

دلدار گذشت و نگه بازپسین ماند از رفتن او آنچه به ما ماند همین ماند

درطریق نفع خودکس نیست محتاج دلیل بی‌عصا راه دهن معلوم باشدکور را