بریده‌هایی از کتاب رفتار با کلمات

چه‌قدر صدای زمین بلند است وقتی که می‌چرخد دور تنهایی خودش چه‌قدر تنهاست زمین

کسی که ندارمش مرا دارد؟ به دیوارها نمی‌کوبم میخ را افتاده‌ام با یک تن چگونه دو نفرم؟

پتویی دور کتاب‌هایم می‌پیچم خودم را جا می‌دهم آن وسط بوکفسکی می‌خوانم

یکی از ما به دیگری شک دارد همیشه همین بوده است! عزیزم یکی از ما از دیگری می‌ترسد همیشه همین بوده است! عزیزم یکی از ما دیگر خودش نیست همیشه همین بوده است؟ یکی از ما دیگر نیست همیشه همین بوده است! عزیزم

بین تهران و طهران شهری‌ست که نیست و مردمی که ساکن خودشان‌اند بین خود و بی‌خود دره‌ای‌ست که تا به خود بیایی از خود بروی به باد

تا لبِ دریا بیایم دریا به من نیاید چه کنم غرق نشوم چه کنم دستم اضافه می‌آید حس می‌کنم تنهام تنهاتر از ماهی روی میز مشتت را باز نکن مرا به دریا نریز

بهمن برای گریه ماه بدی‌ست ابرهای سیاه فکرهای سیاه می‌آورند باران سیاه روسری سیاهم را درمی‌آورم مرخصی باران گرفته‌ام که بیایی تنهایی خیسم را له کنی در صندلی‌های اداری

البرز بریزد در دلم و دنبال جنازهٔ دفن‌شده تکه‌تکهٔ گذشته‌ام را بیرون بکشیم پرندهٔ بی‌طاقتی شوم که می‌خواهد از دست‌های تو بپرد و نمی‌داند آسمان بعدی سفیدی چشم‌های توست

تنهایی‌ام را این کلمه‌ها پُر نمی‌کند این‌ها فقط دروغ‌هایی است برای راهی به شما وقتی که راه‌های مرا بسته‌اند راه مرا بسته‌اند اما پشت هر کلمه جنگلی‌ست وقتی دروغ می‌گفتم به جنگل‌های باورهایم پناه می‌بردم با اره‌ای در دستم

البرز ریزش کند خزر تا میزهای فرحزاد بخزد بر ساحل دستانِ هم شناور شویم بر مرزهای ناشناسی هم... مثل افتادن پیانویی از پنجرهٔ طبقهٔ چهار و ریزش یک‌ریز کلمه و دستمال‌های قرمز از گریه و رویش یک‌ریز شاخه‌ها تا جنگل تنهایی‌مان البرز بریزد در دلم و دنبال جنازهٔ دفن‌شده تکه‌تکهٔ گذشته‌ام را بیرون بکشیم پرندهٔ بی‌طاقتی شوم که می‌خواهد از دست‌های تو بپرد و نمی‌داند آسمان بعدی سفیدی چشم‌های توست

خواب‌هایم می‌ریزد از سرم روی بالش