بریده‌هایی از کتاب دره ماروس

درد، آدم را نمی‌کشد درد، آدم را اهلی می‌کند

مرگ، یک‌شبه آمد نه بند کفشم را بستم نه لباس عاریه‌ام را شستم همیشه بی‌اجازه به سراغم آمد و نگذاشت به اخبار فردا گوش دهم

دردها شنیده نمی‌شوند به مشام نمی‌رسند تنها، می‌دوند و نیرویت را به پایان می‌رسانند

صدای تنهایی گاه از سمت قلب‌ها می‌آید و گاهی از سمت پاها

بعد از جنگ، نمی‌دانم بچه‌ها چه‌طور مشغول بازی می‌شوند و وانمود می‌کنند زنده‌اند

مرگ، یک‌شبه آمد نه بند کفشم را بستم نه لباس عاریه‌ام را شستم همیشه بی‌اجازه به سراغم آمد و نگذاشت به اخبار فردا گوش دهم

خیلی وقت است که نمی‌دانم دارم به زبان انگلیسی حرف می‌زنم

بگذار همیشه در آغوشت باشم

آتش به انبار علوفه رسیده بود پدر، مادیان پیرش را از میان خاکستر بیرون می‌کشید زندگی، چشم‌های مادرم بود که پشت لهجهٔ روستاییش گریه می‌کرد

چه چیز این جهان، کافی است؟ چه چیز این جهان، مقدس است؟

درد، آدم را نمی‌کشد درد، آدم را اهلی می‌کند