بریده‌هایی از کتاب هلالی جغتایی

به کویت آمدیم و آرزوی ما نشد حاصل ز کویت می‌رویم اینک، هزاران آرزو با ما

ماه من عیدست و شهری را نظر بر روی توست

آن روز که تعلیم تو می‌کرد معلم بر لوح تو ننوشت مگر حرف وفا را؟

جای آن‌ست که شاهان ز تو شرمنده شوند سلطنت را بگذارند و تو را بنده شوند گر به خاک قدمت سجده میسر گردد سرفرازان جهان جمله سرافگنده شوند بر سر خاک شهیدان اگر افتد گذرت کشته و مرده، همه از قدمت زنده شوند

دیدار تو نیک و همه کس طالب دیدار تو یوسف مصری و همه شهر خریدار سودای تو دارند همه بر سر بازار بازار تو را هست خریداری بسیار من صبر کنم تا که خریدار نماند

آن بلایی که ز اندیشهٔ آن می‌مردم عاقبت پیش من عاقبت‌اندیش آمد

گه‌گهم خوانی و گویی که چه حالست تو را؟ حال من حال سگان، این چه سوال است تو را؟ می‌کنم یاد تو و می‌روم از حال به حال من به این حال و نپرسی که: چه حالست تو را؟

ظاهر نکنم پیش رقیبان الم دل با مردم بی‌غم نتوان گفت غم دل

از بتان چو در آتشم شب و روز روز حشرم بدین گناه مسوز مهوشانم چو سوختند به ناز ز آفتاب قیامتم مگداز بس بود این که سوختم یک بار «و قنا ربنا عذاب النار»

سعی کردم که شود یار ز اغیار جدا آن نشد عاقبت و من شدم از یار جدا از من امروز جدا می‌شود آن یار عزیز همچو جانی که شود از تن بیمار جدا

گفتم چو بیایی غم خود با تو کنم شرح اما چه کنم؟ طاقت گفتار ندارم

خواهی که ز هر سو نظری سوی تو باشد زنهار! مرنجان دل صاحب‌نظری را

ای که می‌پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست؟ منزل او در دل‌ست، اما ندانم دل کجاست

روزگاری شد که از فکر جهان در محنتم یا رب! آن روزی که بودم از جهان فارغ کجاست؟

دشمن جانی و از جان دوست‌تر دارم تو را

ای نور خدا در نظر از روی تو ما را بگذار که در روی تو ببینیم خدا را تا نکهت جان‌بخش تو همراه صبا شد خاصیت عیسی‌ست دم باد صبا را هر چند که در راه تو خوبان همه خاکند حیف است که بر خاک نهی آن کف پا را

چو آن مه یار اغیار است گرد او مگرد ای دل چرا پروانه باید شد برای شمع محفل‌ها؟

بی روی توام هست ملالی که مپرس

بر رخ زردم ببین خط‌های اشک سرخ را این نشانی‌هاست که امشب چشم من خون می‌گریست

ما عاشقیم و بی سر و سامان و می‌پرست قانع به هر چه باشد و فارغ ز هر چه هست

سعی کردم که شود یار ز اغیار جدا آن نشد عاقبت و من شدم از یار جدا

مرا ز گریه مکن منع، ساعتی بگذار که زار زار بگریم، که عاشق زارم

آرزومند توام، بنمای روی خویش را ور نه، از جانم برون کن ارزوی خویش را

ترک یاری کردی و من همچنان یارم تو را دشمن جانی و از جان دوست‌تر دارم تو را گر به صد خار جفا آزرده‌سازی خاطرم خاطر نازک به برگ گل نیازارم تو را

من وبیداری و شبها و شب تا روز یا رب‌ها نبیند هیچ کس در خواب، یارب! این‌چنین شب‌ها

بس که دریافت مرا لذت خونخواری عشق دل نخواهد که دگر بادهٔ دلخواه کشم

من وبیداری و شبها و شب تا روز یا رب‌ها نبیند هیچ کس در خواب، یارب! این‌چنین شب‌ها

جان خوشست، اما نمی‌خواهم که: جان گویم تو را خواهم از جان خوش‌تری باشد، که آن گویم تو را من چه گویم که آنچنان باشد که حد حسن توست؟ هم تو خود فرما که: چونی، تا چنان گویم تو را

این همه بیگانگی با آشنایان بس نبود؟ کاشنای خویش کردی مردم بیگانه را

تپیدن دل من روز هجر دانی چیست؟ برای دیدن روی تو اضطراب کند