بریده‌هایی از کتاب قدسی مشهدی

دل‌دوختن به وعده معشوق بی‌وفا جز آرزوی خام و خیال محال نیست

تا کی سخن معرفت انشا کردن؟

هیچ‌کس چون خود نمی‌داند گناه خویش را

هر لحظه دلم را شکند یاد جدایی ای وای بر آن شیشه که سیلی‌خور سنگ است

چنان افسرده خواهد روزگارم که پنداری مرا در جسم جان نیست

گر بود صد کوه از آهن، کجا تاب آورد آنچه بر من دوش از هجران او تنها گذشت

شاید از آشفتگی‌های دلم یادش دهد ای صبا آشفته‌تر کن زلف محبوب مرا

ترسم ز نازکی شکند شیشه دلم در بر کش ای نسیم به آهستگی مرا

جرم می خوردن ما نیست کم از طاعت کس کار صد توبه کند گریه مستانه ما

بیش ازین تاب صبوری نیست ایوب مرا

جلوه صبح است شامم را به یاد روی دوست آسمان را بر شب من منت مهتاب نیست

ز بس که دل به تو مشغول بود قدسی را گذشت عمر و ندانست شادی و غم را

نکنی اگر نوازش مشکن دل گدا را

دلبستگی نماند به وارستگی مرا وارستگی مباد ز دلبستگی مرا آسودگی به شربت مرگم علاج کرد دشمن طبیب گشت درین خستگی مرا

جهان چون بود و نابودش مساوی‌ست چرا گوید کسی کاین هست و آن نیست

آن سیه‌روز فراقم که قضا صبح ازل روز من دید و سواد شب یلدا برداشت

چنان دلم شب هجران بر آتش غم سوخت که هر نفس که کشیدم ز سینه، عالم سوخت ز جور چرخ، دلم در میان بخت سیاه چو جان اهل مصیبت به شام ماتم سوخت تبسمِ که نمک‌پاش ریش دل‌ها شد؟ که داغ‌های دلم در میان مرهم سوخت

همه‌جا جلوه معشوق حقیقی‌ست ولی هر تُنُک‌حوصله را چشم تماشایی نیست

هر سر خاری که می‌بینم، به مجنون دشمن است ناقه لیلی مگر روزی ازین صحرا گذشت؟

سنگی اگر به شیشه برد راه سنگ اوست گر شیشه‌ای به سنگ خورد شیشه من است

بی‌صبری‌ام ز حد بشد آرام من کجاست

مجنون ره عشقم و آغاز جنون است

هرجا که رود دل ز پی دل نتوان رفت

درمان نپذیرد مرض عشق مسیحا بیمارفریبی بگذار این چه فسون است؟

دل‌دوختن به وعده معشوق بی‌وفا جز آرزوی خام و خیال محال نیست

هرچه با زلف تو می‌ماند دل از کف می‌برد روز عمرم در تمنای شب یلدا گذشت

زحمت ندید مورچه‌ای زیر پای من کاین پای نیست، چوب ته تیشه من است

جز شغل دوستی نبود کار دیگرم شکر خدا که یافته‌ام کار خویش را

حدیث هجر به گوش دلم چنان تلخ است که حرف موج بگویند ناخدایی را

ز چاک سینه‌ام دل می‌کند نظاره زلفش چو مرغی کز قفس بیند به حسرت آشیانش را