بریده‌هایی از کتاب قدسی مشهدی

دل‌دوختن به وعده معشوق بی‌وفا جز آرزوی خام و خیال محال نیست

تا کی سخن معرفت انشا کردن؟

هیچ‌کس چون خود نمی‌داند گناه خویش را

هر لحظه دلم را شکند یاد جدایی ای وای بر آن شیشه که سیلی‌خور سنگ است

چنان افسرده خواهد روزگارم که پنداری مرا در جسم جان نیست

گر بود صد کوه از آهن، کجا تاب آورد آنچه بر من دوش از هجران او تنها گذشت

شاید از آشفتگی‌های دلم یادش دهد ای صبا آشفته‌تر کن زلف محبوب مرا

جرم می خوردن ما نیست کم از طاعت کس کار صد توبه کند گریه مستانه ما

ترسم ز نازکی شکند شیشه دلم در بر کش ای نسیم به آهستگی مرا

آسودگی به شربت مرگم علاج کرد دشمن طبیب گشت درین خستگی مرا

بیش ازین تاب صبوری نیست ایوب مرا

به کمند سر زلف تو گرفتار مباد آنکه خواهد کند از قید تو آزاد مرا

ذوق طرب کجا دل غمگین من کجا لذت ز باده نیست لب خون مکیده را

بر من زمانه منت بال هما نهد افتد به سر چو سایه بال مگس مرا

ای عندلیب نیست مرا بر تو حسرتی گلشن ترا مبارک و کنج قفس مرا

به می‌پرست مزن طعنه زآنکه کمتر نیست ز می‌پرستی او خویشتن‌پرستی ما

جلوه صبح است شامم را به یاد روی دوست آسمان را بر شب من منت مهتاب نیست

ز بس که دل به تو مشغول بود قدسی را گذشت عمر و ندانست شادی و غم را

نکنی اگر نوازش مشکن دل گدا را

ز خون دیده مشو دامن مرا زاهد که قید عشق بتان قید پارسایی نیست

لب تو تازه کند روح صد مسیحا را

بود بر اهل محبت حرام آسایش

دلبستگی نماند به وارستگی مرا وارستگی مباد ز دلبستگی مرا آسودگی به شربت مرگم علاج کرد دشمن طبیب گشت درین خستگی مرا

جهان چون بود و نابودش مساوی‌ست چرا گوید کسی کاین هست و آن نیست

آن سیه‌روز فراقم که قضا صبح ازل روز من دید و سواد شب یلدا برداشت

چنان دلم شب هجران بر آتش غم سوخت که هر نفس که کشیدم ز سینه، عالم سوخت ز جور چرخ، دلم در میان بخت سیاه چو جان اهل مصیبت به شام ماتم سوخت تبسمِ که نمک‌پاش ریش دل‌ها شد؟ که داغ‌های دلم در میان مرهم سوخت

همه‌جا جلوه معشوق حقیقی‌ست ولی هر تُنُک‌حوصله را چشم تماشایی نیست

هر سر خاری که می‌بینم، به مجنون دشمن است ناقه لیلی مگر روزی ازین صحرا گذشت؟

سنگی اگر به شیشه برد راه سنگ اوست گر شیشه‌ای به سنگ خورد شیشه من است

بی‌صبری‌ام ز حد بشد آرام من کجاست