بریده‌هایی از کتاب انوری

هرچند غم عشقت پوشیده همی دارم هرکس که مرا بیند داند که غمی دارم

نه صبر به گوشه‌ای نشاند ما را نه عقل به کام دل رساند ما را چون یار ز پیش می‌براند ما را کو مرگ که زین باز رهاند ما را

روز را رایگان ز دست مده نیست امکان آنکه باز رسد دست این روزهای کوتاهست که بدان دولت دراز رسد

در همه عالم وفاداری کجاست غم به خروارست غمخواری کجاست

حسن را از وفا چه آزارست

نصیحت‌گو مرا گوید که برکن دل ز عشق او نمی‌داند که عشق او رگی با جان من دارد

همچو معنی که در بیان باشد در جهانی و از جهانی بیش

خاطری چون آتشم هست و زبانی همچو آب فکرتی تیز و ذکایی رام و طبعی بی‌خلل ای دریغا نیست ممدوحی سزاوار مدیح وی دریغا نیست معشوقی سزاوار غزل

ره بیرون شد از عشقت ندانم

مرا دانی که بی‌تو حال چونست به هر مژگان هزاران قطره خونست

از سخنهای عذب شکر طعم در دهان زمانه نوش منم لیکن از رد سمع مستمعان با زبانی چنین خموش منم در زوایای رستهٔ معنی مفلس کیمیا فروش منم

سفر مربی مردست و آستانهٔ جاه سفر خزانهٔ مالست و اوستاد هنر به شهر خویش درون بی‌خطر بود مردم به کان خویش درون بی‌بها بود گوهر درخت اگر متحرک شدی ز جای به جای نه جور اره کشیدی و نه جفای تبر به جرم خاک و فلک در نگاه باید کرد که این کجاست ز آرام و آن کجا ز سفر ز دست فتنهٔ این اختران بی‌معنی ز دام عشوهٔ این روزگار دون‌پرور همی به خدمت آن صدر روزگار شوم که روزگار ازو یافتست قدر و خطر

چه گویم مرا با غم تو خوشست که جز غم ندارم ز تو یادگار