بریده‌هایی از کتاب اوحدی مراغه‌ای

به بوی زلف تو، از نو، جوان شوم هر بار هزار بار تنم گر ز غصه پیر شود

گر عاشقی رنجی ببر، بار گران سنجی ببر ای اوحدی، گنجی ببر، زین خانهٔ ویران شده

بردمش پیش امیری، تا بخواهم داد ازو چون بدید او را، ز من آشفته دل‌تر شد امیر

خفته در خواب خوش کجا داند؟ که شب ما چه تیره بود و دراز!

سال و ماهت همه نو بهار بادا

تو به ناز خفته هرشب، ز منت خبر نباشد که زخون دیده گریم ز غمت به رهگذرها

چگونه دل نسپارم به صورت تو، نگارا؟ که در جمال تو دیدم کمال صنع خدا را

خبرت نیست که در عشق تو از دشمن و دوست بر من خسته چه بیداد و جنایت برسید؟

امشب از پیش من شیفته دل دور مرو نور چشم منی، ای چشم مرا نور،مرو دیگری از نظرم گر برود باکی نیست تو، که معشوقی و محبوبی و منظور، مرو

ور آن دلدار سنگین دل ز حال اوحدی پرسد بگو: ار دست میگیری کنون وقتست، در یابش

چه دلداری؟ که از هجران دل ما را بیازردی چه دمسازی؟ که از دوری بر آوردی دمار ما

تنم عزم سفر دارد ولی از خاک کوی او دلم بیرون نخواهد شد، که در جانست قلابش

بر تن شنیده‌ای چه رسید از فراق جان؟ از درد دوری تو دلم را همان رسید

بهشتی را که میگویند باور میکنم، لیکن دلم باور نمی‌دارد کزو بهتر بود حورش

تا کی خلی درین دل پیوسته خار هجران؟ مردم ز جورت، آخر مردم، نه سنگ خارا

جز مهر خود نبینی در استخوان و مغزم گر زانکه بر گشایی یک یک مفاصلم را

با عصای ایمان رو راه وادی ایمن کندر آن چنان وادی نور ازین شجر خیزد

خالی نمی‌شود دلم از درد ساعتی دل در غمش ببین به چه سان اوفتاد باز؟

جز یک شراب هر دو نخوردیم، پس چرا چشم تو مست گشت و دل اوحدی خراب؟

با دشمنان دوست کنم دوستی مدام زیرا که غیرت آیدم از دوستان او

ای که رنجی نکشیدی و ندیدی ستمی چه غم از حال ستم‌دیدهٔ رنجور ترا؟