بریده‌هایی از کتاب ساختار برنامه ریزی؛ براساس آیات نورانی قرآن و روایت اهل بیت (ع)

نداشتن برنامه‌ریزی درست در زندگی و نبود مدیریت زمان در بهره‌برداری از اوقات زندگی است. شاید بتوان گفت ضرورت بحث در این مورد برای همه بدیهی است و اغلب از سوء مدیریت خویش از خود شکایت دارند. لذا بر آن شدیم تا با مراجعه به کتاب زندگی، یعنی قرآن و تفسیر آن یعنی روایات اهل‌بیت علیهم السلام، راهی عملی برای خود بگشاییم تا از پرتو نورانیت این دو گنجینه گرانبها به زندگی بهتری دست یابیم.

لازم است انسان همچنین به زمان استفاده از هر کدام از نعمت‌هایش واقف باشد. چرا که هر نعمتی جهت استفاده، دارای تاریخ مصرفی است که اگر به آن بی‌توجهی شود و فرصت از دست رود برگشت‌پذیر نخواهد بود.

به استفادهٔ بهینه از استعدادها و توان‌ها و نعمت‌ها برای رسیدن به سعادت انسانی در اصطلاح قرآن «شکر» گفته می‌شود

رضایت و خرسندی مقصدی است که تنها اهل تقوا و ایمان به آن دست می‌یابند.

برنامه‌ریزی= وظیفه‌شناسی و انجام وظیفه در هر لحظه.

سعادت یا عدم سعادت هر انسانی در دنیا، در گرو برنامهٔ عاقلانه‌ای است که وی برای زندگی خود انتخاب و بدان عمل می‌نماید.

سوره‌های دارای سجده واجب قرآن معروف به عزائمند. شاید به خاطر اینست که این سوره‌ها، در ما می‌توانند عزم و اراده ایجاد کند

عبودیت در زندگی به معنای داشتن جهت الهی است.

در زندگی روزمره، همیشه با سؤالاتی مواجه‌ایم که لازم است، برای رسیدن به زندگی بهتر و دستیابی به موفقیت، جواب‌های آن را بدانیم. گاهی به عینه می‌بینیم که نداشتن جواب‌هایی مشخص برای سؤالات و نیازهایمان ما را با مشکلات فراوانی مواجه می‌کند. یکی از این مسائل که ذهن بسیاری از افراد را به خود مشغول کرده است، نداشتن برنامه‌ریزی درست در زندگی و نبود مدیریت زمان در بهره‌برداری از اوقات زندگی است. شاید بتوان گفت ضرورت بحث در این مورد برای همه بدیهی است و اغلب از سوء مدیریت خویش از خود شکایت دارند.

عزم و ارادهٔ آدمی وابسته به مبدأ میل اوست. اینکه به چه چیز میل دارد و میزان میل (حبّ) او چقدر است در اندازه عزم و میل او مؤثر است. هرچه میزان محبت به خداوند بیشتر شود عزم و اراده در راه اجرای فرامین او و انجام برنامه‌هایی که در طول مسیر زندگی او قرار می‌گیرد خواهد بود.

خدایا یاد بخشش‌هایت مرا آرام کند و امید به انعام تو به من نیرو دهد

خداوند به انسان وعده داده است نیازی که با دعای حقیقی همراه است پیوسته مورد اجابت است.

دلیل یک برنامه‌ریزی به هم ریخته، نداشتن یک حکم محکم است که بتوان به آن تکیه کرد.

آیا لازم است انسان برای زندگی خود غایتی در نظر بگیرد؟ چرا و چگونه؟ این غایت بر اساس چه معیاری انتخاب می‌شود؟ آیا این مقصد برای همه انسان‌ها یکسان است؟ طبق چه معیاری باید برنامهٔ زندگی تنظیم شود؟ آیا لازم است انسان برای رسیدن به مقصد خویش برای خود برنامه مشخصی داشته باشد؟ انسان چگونه و از چه راهی به مقصد خود نزدیک می‌شود؟ موفقیت و سعادت چیست؟ چگونه می‌توان میزان موفقیت خود را ارزیابی کرد؟ هر فرد بر اساس چه امکاناتی باید برای خود برنامه بریزد؟ چه بخشی از امکانات وجود دارد و چه بخشی را باید فراهم کند؟

نسیان یا فراموشی به معنای غفلت از چیزی است که انسان قبلاً یادآور بوده است و سهو غفلت از آن چیزی است که در خاطر انسان اساساً نبوده است و غفلت به معنای یادآور نبودن و متذکر نبودن نسبت به چیزی که بنا هست تحقق یابد تا آنگاه که آن اتفاق بیفتد.

برنامه‌ریزی= وظیفه‌شناسی و انجام وظیفه در هر لحظه.

سعادت یا عدم سعادت هر انسانی در دنیا، در گرو برنامهٔ عاقلانه‌ای است که وی برای زندگی خود انتخاب و بدان عمل می‌نماید.

علی‌رغم نگاه انسان، همه برنامه‌های انسان با اعتقادات و نگاه توحیدی‌اش مرتبط است. زیرا اگر ناخالصی در اعتقادات خود داشته باشد، در انجام فعالیت‌هایش و انجام ظاهری دستورات زندگی اش نیز تأثیر می‌گذارد.

برنامه‌ریزی= وظیفه‌شناسی و انجام وظیفه در هر لحظه.

عاقبت و سرانجام مطلوب متعلق به کسی است که اهل تقواست و این چنین کسی هر لحظه، خود را در محضر پروردگارش می‌بیند و از هر لحظه برای رسیدن به او، از هیچ سعی و تلاشی مضایقه نمی‌کند.

انسان لازم است به ازای نعمتی که به او می‌رسد شکرگزاری کند.

هرگاه در برنامه با گره‌ای مواجه شدیم بایستی تمام جوانب و مجموعه را بسنجیم و مستقیما بدون دلیل خود و اصل برنامه را مؤاخذه ننماییم.

برخی از کارها به طور طبیعی غایتی دارند این در حالی است که ممکن است فرد به هر دلیلی در موقع انجام آن کار به آن غایت توجهی نداشته باشد مثلاً وقتی سمی خورده می‌شود طبعاً مسموم کننده است، به ندرت کسی سم را برای مسموم شدن می‌خورد ولی به هر دلیلی که فردی آن را بخورد، مسموم می‌شود (مگر آنکه خدا نخواهد). بنابراین بین فعالیت‌ها و نتایج اعمال ما روابطی وجود دارد که به طور طبیعی، خوب یا بد به آن می‌رسیم، هرچه اطلاع ما از این روابط تکوینی بیشتر و از هدایت بیشتری در این زمینه برخوردار و یا در کتاب روشنی‌بخش وحی از آن مطلع شویم، درصد خطا و اشتباه ما کمتر خواهد شد و اگر در این زمینه، جهل، نسیان و غفلت وجود داشته باشد، احتمال آسیب بسیار زیاد خواهد بود.

قانون‌گرایی و بزرگ شمردن مقررات، شرط رسیدن به خیری است که نزد خداست. این خود یکی از مقاصدی است که فرد در کارها و برنامه‌های خود باید در نظر بگیرد.