بریده‌هایی از کتاب تاریخ آغازین فراماسونری در ایران (جلد اول)

اگر بخواهیم تعریف واقعی از ماهیت فراماسونری داشته باشیم. باید به ایجاز بگوییم فراماسونری‌ـ به مفهوم یک سازمان سیاسی‌ـ اولین نطفه حرامی است که در بطن صهیونیسم پرورش یافته، پا به عرصه حیات گذاشته، کارگزار خیانت و جنایت‌های بی‌شماری علیه بشریت شده، در سنین عجوزگی عنوان فرزندخواندگی امپریالیسم را نیز یافته، در همه سرزمین‌ها فتنه برانگیخته در نقش دفاع از مادر زناکار و پدرخوانده حرامی خود ظاهر گشته است.

درباره فراماسونری همان‌گونه تحقیق و قضاوت کرده‌ایم که درباره دیگر پدیده‌های تمدن غرب؛ یا شیفته بوده‌ایم یا مرعوب. یا آن را منشأ تمامی خیر و برکت زمین و معدن و آموزش و اخلاق دانسته‌ایم و یا منشأ تمام شرارت‌ها و خیانت‌ها. در این میان «خود» مان را به هیچ گرفته‌ایم.

این نکته‌ای بدیهی است که «شناخت»، مهم‌ترین ابزار برای تسلط است. اگر از تاریکی می‌ترسیم از آن روست که نمی‌دانیم در میان این تاریکی چه چیز انتظار ما را می‌کشد. روشن شدن یک چراغ، ترس ما را از نادیدنی‌ها زایل می‌کند. پس اگر قصد داریم بر قدرت سازمان فراماسونری فائق آییم، پیش از هر چیز باید آن را بشناسیم؛ و البته شناخت واقعی هیچ‌گاه در عالم جنجال و ارعاب حاصل نمی‌شود. شیفتگی و رعب، دو روی یک سکه‌اند و هر دو بزرگ‌ترین مانع در راه شناخت. آنکه مرعوب فراماسونری است همان‌قدر به پیشبرد اهداف این سازمان یاری می‌رساند که شیفتگان و مریدانش. این واقعیتی است که ماهیت فراماسونری در کشور ما نه‌تنها برای مخالفانش که حتی برای برخی از اعضای این سازمان‌ـ حداقل در دوران آغازین فعالیتش‌ـ فهم نشده است. این امر در بسط نفوذ فراماسونری در کشور ما بسیار مؤثر بوده است.

تاکنون از خود پرسیده‌ایم که اگر واقعاً سازمان‌های فراماسونری در پی سلطه بر تمام ارکان جهان بشریت هستند، آیا چنین حرف‌هایی بیشتر مایه خشنودی آن‌ها نمی‌شود و راه ایشان را برای دستیابی به اهدافشان هموارتر نمی‌کند؟

دانش‌آموختگان خارج از کشور (که گروهی با حمایت عباس‌میرزا و گروهی به خرج خانواده‌های متمول خود به خارج رفته بودند) پس از بازگشت زمینه‌ای برای بکارگیری آموخته‌های خود نیافتند و گاه در مناصبی متنافر با تخصص خود به کار گماشته می‌شدند. «آنکه چدن‌ریزی خوانده بود، به امور اداری پرداخت. معدن‌شناس و بلورساز و ساعت‌ساز و عدسی تراش دوربین، کارمند وزارت خارجه، و چینی‌ساز و کارگر خرازی، ژنرال کنسول ایران در مصر شدند (...) از همه جالب‌تر وضع منجم بود. نجومش به کاری نیامد، ناظم تلگراف‌خانه شد و عاقبت نیز رئیس محاکمات تجاری در وزارت تجارت گردید.»