بریده‌هایی از کتاب مرد سلول شماره ۵

«آنان که رفتند، کاری حسینی کردند. آنان که ماندند، باید کاری زینبی کنند؛ وگرنه یزیدی‌اند.»

ناگهان چشمان بی‌رمق دختر به سمت سلّول دکتر حرکت کرد. بعد تمام توانش را جمع کرد و با صدایی آمیخته به ناله گفت:‌ «استاد، من از نسل فاطمه‌ام!» و از هوش رفت.

اگر می‌توانی، بمیران،‌ و اگر نمی‌توانی، بمیر.

یه نویسندهٔ فرانسوی می‌گه: «اگر یک آدم افلیج، قهرمان مسابقهٔ دو نشه، خودش مسئوله.»

«ارزش عمیق هرکس، به اندازهٔ حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد.»

شاید شما هم با من هم‌عقیده باشید که روزهای زندگی، با کمی تفاوت، همگی مثل هم‌اند. تقریباً همه یک جور شروع می‌شوند، یک جور می‌گذرند و یک جور به پایان می‌رسند. بگذارید این طور بگویم که همهٔ ما آدم‌ها، گرفتار تکراریم؛ مسافران یک خط بسته. از هر نقطه که شروع می‌کنیم، بعد از کلّی دست و پا زدن و جان کندن، دوباره به همان نقطه می‌رسیم. توی همین دایرهٔ تکرار، امّا، روزهایی هستند که مسیر زندگی انسان را عوض می‌کنند، او را از زندان تکرار نجات می‌دهند و جلو می‌برند. این روزها، آدم را در فضاهای بهتر و بالاتری قرار می‌دهند. نگاه او را به دنیای اطرافش تغییر می‌دهند و زندگی را جور دیگری برایش معنا می‌کنند. شمار این روزها زیاد نیست؛ امّا حتماً در زندگی همهٔ انسان‌ها وجود دارد.

ـ تو این روزگار اگه بخوای فقط به درس و مشق مدرسه کفایت کنی، کلاهت پس معرکه‌ست.

یه نویسندهٔ فرانسوی می‌گه: «اگر یک آدم افلیج، قهرمان مسابقهٔ دو نشه، خودش مسئوله.»

گفت: «کسی می‌تواند در پای عشق بمیرد که پیش از آن، زندگی در پیش چشم‌های او مرده باشد.»