بریده‌هایی از کتاب توپچنار

گناه ما اینه که وقتی به مصیبتی برمی‌خوریم، به جای اینکه از آن درس بگیریم، دورش طواف می‌کنیم.

بابا هیچ چیز بهتر از دوست داشتن و محبت نیست.

«این طور که انصاف نیست. آخر باید یکی پیدا شود و دست ما بی‌سروسامان‌ها را بگیرد... تنهایی استخوان آدم را پوک می‌کند.»

این همه غروب را که بی‌خود خدا نساخته. حالا این غروب نشد، آن غروب دیگر. هر بی‌خبر رفته‌ای عاقبت یک غروبی برمی‌گردد.

نرگس دست زمخت و یخ‌کردهٔ پدرش را با لب‌های خونی بوسید و نالید: «نگذار بمیرم بابا!» امیدعلی که دیگر توان ایستادن نداشت، به قاطر تکیه داد و سرش را بر پای خشکیدهٔ دختر نهاد و گریه کرد.

«زن جوانم را سیل برد. نوگُلم پرپر شد. پسرم از دست رفت. اهل آبادی از من رم می‌کنند. حالا چه داری که به من بگویی؟» ـ مرگ حقّه، ما از او هستیم و... مرد دردمند به میان حرفش دوید: «اگر از او هستیم، پس چرا این قدر زجرکشمان می‌کند؟» ـ او کاری با ما نمی‌کند. فقط داده‌های خودش را از ما پس می‌گیرد. منتها، آن موقع که غرق در نعمت‌هایش هستیم، چیزی حالی‌مان نیست.