بریده‌هایی از کتاب در خلوت غزل: گزیده‌ی هزار سال غزل پارسی

دوری چنان از من، که ديدارت محال آيد از ناکجا تا ناکجاتر، چند فرسنگ است؟

نگفتيم که: بيايم، چو جان تو به لب آيد؟ ز هجر، جان من اينک، به لب رسيد کجايی؟

آن همه عهد، فراموشت شد؟ چشم من روشن، روی تو سپيد

گفتی به روزگاران، مهری نشسته گفتم: بيرون نمی‌توان کرد، حتی به روزگاران

دلی دارم که چندينش بيازاری، نيازارد نه دل سنگ است پنداری که آزردن نمی‌داند

غريب بودم و گشتم غريب‌تر اما: دلم خوش است که در غربتِ وطن بودم

اين آسمان هم رنگ چشمان سياه توست؟ يا آسمانِ هر کجا، امشب امشب همين رنگ است؟

ما درين ره حجاب خويشتنيم ور نه روی تو در برابر ماست

نزد تو نامه‌ای ننوشتم که سوز دل صد بار نامه در کف من با قلم نسوخت

گم شده بودم که بجويی مرا

گفتمش: از تو که دارد خبری گفت: آن کس که ز خود بی خبر است

اينجا برای گُم شدن از خويش کوچک است

از هر طرف نرفته، به بُن‌بست می‌رسيم نفرين به روزگارِ من و روزگارِ تو

نيک بخت آن کسی که داد و بخورد شور بخت آن که او نخورد و نداد باد و ابر است اين جهان افسوس باده پيش آر هر چه باداباد شاد بودست ازين جهان هرگز هيچ کس؟ تا ازو تو باشی شاد

دل پشيمان است ليکن ما پشيمان نيستيم

بر ما نيستت آرام برو

نفس رفت و جان نماند و دل بسوخت

چگونه شرح دهم عمقِ خستگی‌ها را اشاره‌ای کنم: انگار کوه کن بودم

روی چو ماه داری، زلف سياه داری بر سرو ماه داری، بر سر کلاه داری خال تو بوسه خواهد، ليکن هم از لب تو هم بوسه جای داری، هم بوسه خواه داری زلف تو بر دل من، بندی نهاد محکم گفتم که بند دارم، گفتا گناه داری يک ره بپرس جانا، زان زلف مشکبويت تا بر گل مورد، چون خوابگاه داری دل جايگاه دارد، اندر ميان آتش تو در ميان آن دل، چون جايگاه داری

۱ يا مرگ يا وصال، ای کاش عنقريب يا اين دهد خدا، يا آن کند نصيب

من بر سر آنم که گرفتار نباشم الا به بلايی که ز بالای تو باشد

من و باز آن دعاها که يکی اثر ندارد

تنهايی و تاريکی، آغاز کدورت‌هاست

ما را غم خزان و نشاط بهار نيست آسوده همچو خار به صحرا نشسته‌ايم

ز جهان کناره کردم، که تو در کنار آيی

نابود کن اين وجود بی‌بود تا نفی ز نفی گردد اثبات

تا عشق تو در ميان جان است جان از دو جهان کنار دارد

غرق دريا تشنه می‌ميرم مدام

بی‌خودم زان می که آن را نيست جام

بُرده است غمت دست و دل از کار، کجايی؟