بریده‌هایی از کتاب زیبایی‌ات به وقت محلی

به ساعت نگاه می‌کنم به سال‌های باقی مانده‌ی عمرم که برای دوست داشتنت چقدر کوتاه است

چشم‌هایت می‌درخشد که زمین سیاره‌ای تاریک نشود

باید زبان آذری یاد بگیرم بعد بگویم دوستت دارم

حالا همین که به اندازه‌ی لبخندت نفس می‌کشم خوب است

بخند به ویرانی‌ام بخند نگاه کن به خاموشی‌ام دست بکش روی موهایت قیامت را به یادم بیاور زلزله... جنگ... طوفان... وقتی همه چیز خراب می‌شود و تنها یک مرد در انتهای جهان برای زنی شعر می‌خواند

بهار آن واژه‌ی پیچیده در وسعت فصل نبود تو بودی!

در لبخند تو متوقف می‌شود به ساعت نگاه می‌کنم به چشم‌هایت وقتی که شعر می‌خوانم به حالت دستانت وقتی روسری‌ات را صاف می‌کنی به شصت سالگی‌ات وقتی مرده باشم و هیچ شاعری نتواند ریشه‌هایت را کشف کند

در آخرین عکسی که فرستادی موهایت ویرانی را به یادم آورد

این شهر برای آنکه تو نباشی کوچک است و من برای آنکه روزهای نبودنت را بشمارم کوچکم

باید بروم همین جاها اتوبوس بنشینم و فردا صبح در شهر دیگری بیدار شوم تهران تا همدان ۳۲۰ کیلومتر تهران تا سبزوار ۶۶۰ کیلومتر تهران تا بندرعباس ۱۳۰۰ کیلومتر تهران تا تو بی‌حساب کیلومتر