بریده‌هایی از کتاب سرگذشت پادشاهان زن

رود: پس خاک این کوزه با خاک باقی کوزه‌ها تفاوت دارد. پدر: آری دخترم. رود: پس تو موفق به کشف تازه‌ای شده‌ای. پدر: همین‌طور است. به این ترتیب کوزه‌گر پیر برای اولین‌بار در تاریخ، از فلز مس کوره‌ای ساخت که تا آن زمان هیچ‌کس نساخته بود و کسی هم به وجود فلز مس پی‌نبرده بود.

ایران‌بان از مردم آن منطقه خواست تا خورشید را پرستش کنند چرا که به تصور آن‌ها، این خورشید بود که به آن‌ها زندگی می‌داد و به آنان آذوقه و خوراک می‌داد و هرگونه امکانات طبیعی را برای آن مردم فراهم می‌کرد تا در آسایش باشند. به گمان آن مردم خورشید بزرگ‌ترین پدیده‌ای بود که سر منشاء خیر می‌شد، به همین علت لازم بود تا آن را قدر بنهند و از آن سپاسگزاری نمایند.

ایران‌بان لحظاتی به چشمان پسرش به دقت نگریست و دانست که او تصمیم گرفته است که از راز کشته شدن پدرش آگاه گردد و در این مورد اطلاعاتی به دست آورد و از آن با خبر شود تا از این طریق اندکی آرام گیرد و افسردگی‌اش را در اثر کمبود پدر از میان بردارد.

در گذشته‌های بسیار دور یعنی دوران ماقبل تاریخ، فقط زن‌ها حکومت می‌کردند و بر کشوری پادشاهی می‌نمودند. این شیوه به مدت چند هزار سال ادامه داشت و همچنان زنان بر مسند قدرت بودند.

محققانی که در این زمینه به بررسی و کاوش پیرامون جایگاه زنان در عهد باستان پرداختند، آن زمان را به «دوران زن سالاری» یا «مادر شاهی» عنوان می‌کنند. بعد از گذشت سه هزار سال از حکومت زنان، سرانجام قدرت به مردان واگذار می‌شود که از آن تاریخ به بعد «مرد سالاری» بوده چرا که آغاز حکومت مردان بوده است. به رسم آن دوران یعنی عهد زن سالاری، مردان به هیچ‌وجه حق حکومت نداشتند و سلطنت کردن مختص زنان بوده است و این زنان بودند که بر کشورهای کوچک حکومت می‌کردند. اگر زن در مقام پادشاهی دارای فرزندان دختر و پسر بود فقط دختر می‌توانست جانشین مادر شود و ادارهٔ کشور و حکومت را به دست بگیرد و بر آن کشور سلطنت کند و پسران چنین حقی را نداشتند و از حکومت کردن محروم بودند. نخستین زنی که بر ایران زمین حکومت می‌کرد، به نوشته صاحب نظران ایران‌بان نام داشت که پایتخت آن، شهر «سیلک» بود که در کنار کاشان امروزی واقع بود.

در آن عهد رسم بر این بود که دختر ملکه می‌باید بعد از مرگ مادر، جانشین او گردد و به پادشاهی برسد و پسرها از سلطنت کردن محروم بودند. اگر پادشاه دختری نداشت، یکی از دختران نزدیک به خاندان او می‌بایست جانشین آن پادشاه شود و حکومت را به دست گیرد.

ایران‌بان همان‌طوری که گفته شد، یک پسر داشت و آرزو می‌کرد که به جای پسر، دختر می‌داشت چرا که بعد از مرگ او، دخترش می‌توانست جانشین مادر در حکومت و پادشاهی شود اما پسر نمی‌توانست.

در آن عهد رسم بر این بود که دختر ملکه می‌باید بعد از مرگ مادر، جانشین او گردد و به پادشاهی برسد و پسرها از سلطنت کردن محروم بودند. اگر پادشاه دختری نداشت، یکی از دختران نزدیک به خاندان او می‌بایست جانشین آن پادشاه شود و حکومت را به دست گیرد. این شیوه در همهٔ نقاط ایران که زن در آن‌جا پادشاهی می‌کرد، اِعمال می‌شد و به صورت یک قانون درآمده بود.

مطابق آن‌چه که در تاریخ آمده است، زنان به مدت سه هزار سال بر ایران زمین حکومت می‌کردند که این دوران را پژوهشگران دوران «زن سالاری» می‌نامند که فقط زنان حق حکومت داشته‌اند.

مطابق آن‌چه که در تاریخ آمده است، زنان به مدت سه هزار سال بر ایران زمین حکومت می‌کردند که این دوران را پژوهشگران دوران «زن سالاری» می‌نامند که فقط زنان حق حکومت داشته‌اند.

در گذشته‌های بسیار دور یعنی دوران ماقبل تاریخ، فقط زن‌ها حکومت می‌کردند و بر کشوری پادشاهی می‌نمودند. این شیوه به مدت چند هزار سال ادامه داشت و همچنان زنان بر مسند قدرت بودند. مطابق آن‌چه که در تاریخ آمده است، زنان به مدت سه هزار سال بر ایران زمین حکومت می‌کردند که این دوران را پژوهشگران دوران «زن سالاری» می‌نامند که فقط زنان حق حکومت داشته‌اند. از جمله زنانی که در ایران پادشاهی می‌کرد، ایران‌بان بود. ایران‌بان پادشاه یک کشور کوچک چند صد هزار نفری بود.

ایران‌بان هم با نهایت احترام به مردم برخورد می‌کرد و خود را جزو آن‌ها می‌دانست و از انجام هر کاری که به نفع مردم کشورش باشد هرگز دریغ نمی‌ورزید و کوتاهی نمی‌کرد.

نخستین زنی که بر ایران زمین حکومت می‌کرد، به نوشته صاحب نظران ایران‌بان نام داشت که پایتخت آن، شهر «سیلک» بود که در کنار کاشان امروزی واقع بود.