بریده‌هایی از کتاب اسکیس‌های عاشقانه

من شبی را دوست دارم که روز را خندیده باشد.

برای خوابیدن، کمی خستگی لازم است دو چشم یک بالش و نفس‌های گم‌شده‌ی یک زن.

حتماً کاسه‌ای زیرِ نیم‌کاسه است هر روز که نمی‌شود عاشق شد.

اتاق که تاریک می‌شود ردِ نبودنت سایه می‌شود بر دیوارِ مجاور و این وقتِ خوبی است که من پهلوبه‌پهلو شوم.

معماریِ تن تو تاریخِ انحناست. هوشنگ صهبا

این‌که بی‌هوا ترکم می‌کنی اصلاً کار درستی نیست اما... کور خوانده‌ای بی‌هوا هم دوستت دارم.

صبحانه‌ات را بخور همین حالا وقت رفتن است امشب صبح نمی‌شود.

من خیره به سیبِ گلویت تو اما چشم از دهان من برندار

خسته‌ام خیلی خوابم می‌آید خیلی کمی تب دارم خیلی چرا تهران شب نمی‌شود؟

وقتی که تب می‌کنم فکر کردن به تو ساده می‌شود می‌آیی کنارم می‌نشینی موهایم را باز می‌کنی و پنجره را نگاه می‌کنی انگار که گاهی مرا دوست داری.

تنها سه سطر می‌نویسم تو من و گاهی...

سیگاری‌ که تو دادی دود نمی‌کنم می‌گذارم برای روز مبادا...

پشت این پنجره شهری خوابیده است که سکوتش تو را بی‌خواب کرده است.

روزم را می‌کُشی، در همان آغاز و من به امید روزی دیگر مُردارِ ساعت‌ها را جمع می‌کنم.

من خیره به سیبِ گلویت تو اما چشم از دهان من برندار.

برو بخواب امشب تلخم انگار ماری در دهانم پوست انداخته است.