بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار قاآنی

گفتم اول چو کبوتر کنمش زود شکار دیدم آخرکه کبوتر منم او شاهینست

عاشق آن نیست که هرلحظه زند لاف محبت مرد آنست که لب بندد و بازو بگشاید

بتا تو عید منی من ترا شوم قربان

کیست آن صورتگر ماهرکه بی‌تقلید غیر این همه صورت برد بی‌علت و آلت به‌ کار

بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چسان؟ روز و شب! چرا؟ از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا نامش که بد؟ حسین! ز نژاد که‌؟ از علی مامش که بود؟ ‌فاطمه‌ جدش که‌؟ ‌مصطفی! چون شد؟ شهید شد! به کجا؟ ‌دشت ماریه کی‌؟ عاشر محرم، پنهان‌؟ نه برملا شب کشته شد؟ ‌نه ‌روز چه هنگام‌؟ ‌وقت ظهر شد از گلو بریده سرش؟ نی نی از قفا سیراب کشته شد؟ ‌نه! کس آبش ‌نداد؟ داد! که شمر از چه چشمه‌؟ ز سرچشمهٔ فنا مظلوم شد شهید؟ بلی جرم داشت؟‌ نه کارش چه بد؟ هدایت‌، یارش‌ که بد؟ خدا

یارب دعای بندهٔ خود مستجاب خواه

ترا محبت زهرا چنان‌کشد سوی خویش که ‌گوییت رگ جان و به ‌گردنست طناب

برآن بودم که از آهن کنم دل ندانستم که تو آهن‌ربایی

باطلعت رای‌گیتی افروزت خورشید برآید از شب یلدا

چون نپرسی‌ کاین تماثیل از کجا آمد پدید چون نجویی ‌کاین ‌‌تصاویر از کجا شد آشکار

مرا چون پری دیده دیوانه سازد

کای ز زلفت صصصبحم شاشاشام تارک وی ز چهرت شاشاشامم صصصبح روشن

دری که بسته نگردد رهی که گم نشود به‌غیر ملک تو در ملک پادشاهی نیست

غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد بدان غم کرده‌ای شادم خدایت شادمان دارد

جان دادم و افسوس که جان نیست گیاهی کاو زنده شود سال دگر باز برستن

به‌گردون تیره ابری بامدادان برشد از دریا جواهر خیز وگوهرریز وگوهربیز وگوهرزا چو چشم اهرمن خیره چو روی زنگیان تیره شده‌گفتی همه چیره به مغزش علت سودا شبه‌گون چون شب غاسق‌گرفته چون دل عاشق به اشک دیدهٔ وامق به رنگ طرهٔ عذرا تنش با قیر آلوده دلش از شیر آموده برون پر سرمهٔ سوده درون پر لؤلؤ لالا به دل‌گلشن به تن زندان‌گهی‌گریان‌گهی خندان چو در بزم طرب رندان ز شور نشوهٔ صهبا چو دودی بر هوا رفته چو دیوی مست و آشفته زده بس در ناسفته ز مستی خیره بر خارا

پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن می‌شنیدم که بدین نوع همی راند سخن کای ز زلفت صصصبحم شاشاشام تارک وی ز چهرت شاشاشامم صصصبح روشن تتتریاکیم و بی شششهد للبت صصبر و تاتاتابم رررفت از تتتن طفل گفتا مَمَمَن را تُتُو تقلید مکن گگگم شو ز برم ای کککمتر از زن مممی‌خواهی ممشتی به ککلت بزنم کهبیفتد مممغزت ممیان ددهن پیرگفتا وووالله که معلومست این که که زادم من بیچاره ز مادر الکن هههفتاد و ههشتاد و سه سالست فزون گگگنگ ر لالالالم به‌خخلاق ز من

چکند طالب چشمت که ز جان دست نشوید بوی خون آید از آن مست‌ که شمشیر به دست است

به‌گردون تیره ابری بامدادان برشد از دریا

تا دل به برم هوای دلبر دارد افسانهٔ عشق دلبر از بر دارد دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری دل از دلبر چگونه دل بردارد

چه خلافست ندانم که میان من و تست کانچه بر مهر فزایم تو به جور افزایی

غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد بدان غم کرده‌ای شادم خدایت شادمان دارد

گویی دلت چرا نشد از هجر من غمین آن قدر تنگ شدکه درو جای غم نماند

چمن از فر فروردین چنان نازان به دشت چین

باده در شیشه همان به که پری وار بماند ورنه عقلم کند از ریشه گر از شیشه درآید

عاشق آن نیست که هرلحظه زند لاف محبت مرد آنست که لب بندد و بازو بگشاید

یک‌سوی کشد عقلم و یک‌سوی د‌گر عشق

دلم به‌ زلف تو عهدی که بسته بود شکستی میان ما و تو مویی علاقه بود گسستی

تو مردمک چشم من مهجوری زان با همه نزدیکیت از من دوری نی نی غلطم تو جان شیرین منی زان با منی و ز چشم من مستوری

نعیم ملک دو عالم بدان نمی‌ارزد که جان سوخته‌ای را ز خود برنجانی