بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار شیون فومنی

بر شاخ بهار لانه ای دارم خشک هنگام گل آشیانه ای دارم خشک با اینهمه کشت آرزویم سبز است می رویم اگر چه دانه ای دارم خشک

عاشقی نکرده ایم. من به چشم گاو سبزه ام گاو در نگاه من کباب

در کنار دیگران تنهائی ما دیدنی است

امسال بهارم امسال بهارم همه پاییز دگر بود پاییز که خوبست غم انگیز دگر بود

خار حسرت می خورم از چشم خرما رنگ تو دست ما کوتاه و بر نخل تو خرما دیدنی است

نخور غم هو جور کی خستگی نا رادوارِه زمین خوریم نِهاَ اسب سواره اگه بشکسه نا تی سر نخور غم همیشک سنگ خوری نا مِوه داره --------------------------------------------------------------------------------------------------- برگردان فارسی غم نخور... همانطوری که برای پیاده خستگی می ماند برای سوارکار نیز امکان زمین خوردن هست غم نخور اگر سری شکسته داری زیرا همیشه درخت پرمیوه سنگسار می شود

بسکه غزل خریدم از دستفروش ناز تو کوچه به کوچه شهر را شعر فروش کرده ام

بهار پرده نشین خانه زاد پائیز است

دشتهارا_سوار بایدو نیست شیهه ای در غبار باید و نیست خفته روح جرقه در باروت غیرت انفجار باید و نیست خواب پسکوچه های مستی را نعره جانشکار باید و نیست بغض شب در گلوی تلخ من است هق هقی غمگسار باید و نیست تا نمیردصدای بدعت باغ غنچه ای پای خار باید و نیست بر سپیدار عاشقانه پیر عشق را یادگار باید و نیست پاره های تبسم گل را مومیای بهارباید و نیست

ج دوزد هر چی مانه رمّاله شینه کی خرس ارثیه کفتاله شینه ایسه تا زرد سگ تی خانه برپا تی مرغه لانه در بست شاله شینه --------------------------------------------------------------------------------------------------- برگردان فارسی لانه ی مرغ تو از دزد هرچه می ماند مال رمّال است ارثیه خرس مال کفتار است؛ سگ زرد تا نگهبان خانه ی توست لانه ی مرغ تو در اختیار شغال است. (در باور مردم سگ زرد برادر شغال می باشد)

در شیشه ی شبنم آفتابت نکنند می تابی و آئینه حسابت نکنند تا سینه برازنده ی زخمی نکنی بر قله ی عاشقی عقابت نکنند

عشق آمد و آفتابی ام کرد بااین همه ابر، آبی ام کرد ازمردم چشم او بپرسید بیمارِ که رختخوابی ام کرد؟

رنگ نپذیری اگر از طیف بازیگاه نور دیدنی نادیدنی نادیدنی ها دیدنی است

منم کی پادشاه می ور گدایه گلیم پاره می درویشِ قبایه نه کویا عاشقم نه درّهَ پابند جی بی جایی جهان می جاجیگایه --------------------------------------------------------------------------------------------------- برگردان فارسی جهان مسکن و مأوای من است... منم که پادشاه در مقابلم گداست و لباس درویشی ام گلیم پاره است نه عاشق کوهم نه پابند درّه از بی مأوائی، جهان مسکن و مأوای من است

چشم خوش بینی اگر می بود دنیا دیدنی است آه ... ای خون رهائی در رگ زنجیریان نعره ی مستانِ از عشق تو رسوا دیدنی است از دو سوی پل اگر یکروز روی آور شویم چشم بندیهای اشک شوق آنجا دیدنی است جلوه کن ای ماه در ایوان دلهای خراب هم از این آئینه آن روی دل آرا دیدنی است آب از تو پرتلاطم خاک از تو پر طنین از تو هر نقشی که می بندم به رویا دیدنی است پچ پچی با ساحل خاموش دارد از تو موج می رسی در مقدمت آشوب دریا دیدنی است

مومیای بهارباید و نیست یا شب چیره یا تسلط نور صحنه کار زار باید و نیست ساز خاموش شب نشینان را زخمه ای سازگار باید و نیست در کویر شقاوت خورشید تشنه را سایه سار باید و نیست زخمم از کهنگی پلاسیده است التیامی به کار باید و نیست

سرشاری از ترانه ی دیدار خیابان کوچک است دنیا کوچک است دلتنگی ات بزرگ تر از همشهریانست می دانم. توقّف کن چراغ سرِ چهارراه قرمز است ...

ژرفای چشمانت تماشا دارد امّا! یک پنجره مشرف به دریا دارد امّا! لب می گزی تا من نگویم آن عسل رنگ انگورِ خرما طعمِ صحرا دارد امّا! من این ندانستم چرا آن گرمسیری تنهاییِ گیلانی ام رادارد امّا! یادآور شهریست از گُلگشت پاییز نسرین نگاهی سوسن آوا دارد امّا آه ازتبسّمهای خونرنگِ زمانه زخم مرا تنها شکوفا دارد امّا! از کوچه ی آیینه می آیی عروسک دنیا چه بازی های زیبا دارد امّا! ((سعدی))، گلستانی اگر از واژه اش بود ((شیون))، گُلی همزاد مینا دارد امّا

هو جور کی خستگی نا رادوارِه زمین خوریم نِهاَ اسب سواره اگه بشکسه نا تی سر نخور غم همیشک سنگ خوری نا مِوه داره

من نه ققنوسم ولی گردِ سرت پرواز من با دو بال آتشین پروانه آسا دیدنی است

اشک ما هرگز نمی آید به چشم اهل خاک گریه ی دریا پسند ماهیان نادیدنی است پشت مژگان ترِ مهتاب می خواند خروس بامداد شسته از باران فردا دیدنی است

در کنار دیگران تنهائی ما دیدنی است

آسمان دگری خواهم و پرواز دگر گر موافق خورَدَم زخمه به ساز ملکوت هم به شور آورمت باز به شهناز دگر نتراشیده سرآنگونه قلندر شده ام که به گیلانکده ام خواجه ی شیراز دگر شیون این مایه که دم می زنی از قول غزل به ردیفت نرسد قافیه پرداز دگر ...

بنشین که از بی ریایی این گوشه همتا ندارد این گوشه ی بی ریا را آغوش دنیا ندارد اینجا بلند آستانست بر آستینش نظر نیست تالار تنهاییِ من پایین و بالا ندارد

چونان انارم میوه ی پاییزی غم دستان دلتنگی دلم را می فشارد آیینه و من هر دو مأنوسیم لیکن چشمت مرا حیران تر از او می شمارد نقشی نمی بندد خیالم جز تو ای عشق دنیای من رویای شیرینی ندارد

می رانمت چو مهتاب زیبا ترین حضوری از عشق در من ای دوست عشقی که آتشم زد در ماه بهمن ای دوست راهم زدی و آهم در سینه ی شب افروخت گم شد ستاره من در روز روشن ای دوست یکدم نمی توانم بی صحبت تو دم رد افکندی ام چو قمری طوقی به گردن ای دوست جادوی آفتابی همخون دختر تاک پرکن پیاله ام را مردی بیفکن ای دوست از چله ی کمان قد کمانی ما تیری توان نشاندن بر چشم دشمن ای دوست می رانمت چو مهتاب بر موج آب دیده دارم در آرزویت دریا به دامن ای دوست نی پایبند شهرم نی گوشه گیر صحرا زین بیشتر چه خواهی از جان شیون ای دوست

دونیا راشه مانه آدم رادوار هیچکی پاسختا نکود اروزیگار بآمو هرکس بشو خوخانه بنا حاج حاجی ببوسته خولانه بنا خوچوما گرده کوده آلوچه ر بشو ، اما بنا باغا کوچه ر دوسه روزی هی ویرشته هی بکفت خاکابوسته بادامرا راد کفت بشونه نام بنا نه م کی نیشانه اوجیگائی کی عرب نی بیگانه هیچکی ر دیل نوسوجانه روزیگار تراقوربان ، تی هوا کارا بدار عمر امی شین یخه دونیا آفتاب ذره ذره کرا بوستاندره آب

بی ابرِچشمم آسمان اشکی ندارد من پاره پاره می شوم تا او ببارد

چشم گلدانها به دیدار تو روشن مانده است بی تکلّف، خنده هایت از شکفتن، کم نبود

سرکشی هایت ولی ای سرو بالا دیدنی است خار حسرت می خورم از چشم خرما رنگ تو دست ما کوتاه و بر نخل تو خرما دیدنی است با کسی جز با غمش شیون نمی جوشد دلم در کنار دیگران تنهائی ما دیدنی است