بریده‌هایی از کتاب عکاسی خیابانی

برخی از عکاس‌های خیابانی که می‌شناسم، می‌گویند که عکس خیابانی باید بی‌هوا و بدون اجازه از موضوع گرفته شود.

هنگام عکاسی خیابانی باید به دنبال چه باشید

آیا یک عکس خیابانی الزاماً باید در مکانی کاملاً عمومی یا فضای باز گرفته شود؟ من فکر می‌کنم لزومی ندارد همیشه این‌گونه باشد. به‌عنوان مثال، مترو

تصور غلط دیگری که در عکاسی خیابانی وجود دارد و من با آن اختلاف‌نظر دارم، این است که عکس خیابانی به حضور مردم نیاز دارد. بهترین گواه برای این مدعا که عکاسی خیابانی نیاز به حضور مردم ندارد، اوژن اتژه، یکی از پدران و بنیان‌گذاران این نوع عکاسی، است.

باور دارم که عکاسی خیابانی به هر حال به گونه‌ای نیازمند چیزی است که اثبات‌کننده و نشان‌دهنده حضور انسان یا اجتماع است.

تصور غلط دیگری که در عکاسی خیابانی وجود دارد و من با آن اختلاف‌نظر دارم، این است که عکس خیابانی به حضور مردم نیاز دارد.

عکاسی خیابانی برای من فقط عکاسی نیست. این یک روش زندگی است. عکاسی خیابانی به من شانس ماجراجویی بیشتر را می‌دهد؛ به من کمک می‌کند تا زیبایی‌های دنیای اطرافم را درک کنم. عکاسی خیابانی به من کمک می‌کند تا احساساتم از دنیا را از طریق عکس‌هایم شرح دهم و باعث می‌شود احساس سرزندگی بیشتری کنم

عکاسی خیابانی برای من فقط عکاسی نیست. این یک روش زندگی است. عکاسی خیابانی به من شانس ماجراجویی بیشتر را می‌دهد. عکاسی خیابانی به من کمک می‌کند تا زیبایی دنیوی و عادی را درک کنم. عکاسی خیابانی به من کمک می‌کند تا احساساتم از دنیا را از طریق عکس‌هایم شرح دهم. عکاسی خیابانی باعث می‌شود من احساس سرزندگی کامل‌تری کنم.

به‌جای نگرانی در مورد عکس‌تان و نشان دادن حُسن نیتتان به عکس خیابانی اجازه دهید بر روی آنچه باعث می‌شود عکس‌ها در خاطر بمانند متمرکز شویم. آیا بهتر نیست عکس‌هایی بگیریم که به احساسات ما تلنگر بزند و باعث شود به انسانیت و جامعه اطرافمان و مردمی که در تعامل روزانه با ما هستند، فکر کنیم؟

عکاسی خیابانی مستندسازی بشریت است.

اغلب ما در زندگی کارهایی انجام می‌دهیم بدون اینکه واقعاً از خودمان این سؤال مهم را بپرسیم که «چرا ما آن کار را انجام می‌دهیم؟»

در گام اول، توصیه می‌کنم عکاسی خیابانی را از یک منطقه شلوغ و پررفت‌وآمد شروع کنید.

شما با ژست‌ها می‌توانید درک بهتری از هیجان‌های یک شخص را منتقل کنید و همچنین می‌توانید احساسات او را نیز به بیننده القا کنید.

به این نتیجه رسیدم که عکاسی خیابانی لزوماً نیاز به صداقت ندارد، هرچند داشتن یک نگاه بی‌هوا باعث ایجاد عکسی موثق‌تر و جالب‌تر می‌شود، اما همیشه این‌گونه نیست

هنگامی‌که منظره‌ای را می‌بینید که احساساتی را در شما برمی‌انگیزد، زیاد در مورد آن فکر نکنید و فقط عکس بگیرید!

اغلب بهترین راه برای تعریف یک مفهوم، مشخص کردن چیزهایی است که در تعریف آن مفهوم مورد نظر نمی‌گنجد. برای مثال، ما نمی‌دانیم چه عواملی باعث شادی ما می‌شود اما به‌خوبی می‌دانیم چه عواملی شادی را از ما می‌گیرد

تصور غلط دیگری که در عکاسی خیابانی وجود دارد و من با آن اختلاف‌نظر دارم، این است که عکس خیابانی به حضور مردم نیاز دارد. بهترین گواه برای این مدعا که عکاسی خیابانی نیاز به حضور مردم ندارد، اوژن اتژه، یکی از پدران و بنیان‌گذاران این نوع عکاسی، است. اوژن اتژه عکاسی در پاریس بود که با دوربین قطع بزرگ بیشتر بناها، مجسمه‌ها، جزئیات خانه‌ها و ساختمان‌های شهر را ثبت کرد. اگرچه در بعضی از عکس‌های وی شاهد حضور مردم هستیم اما در اکثر آنها خبری از مردم نیست.

پس چرا اتژه تقریباً توسط تمام مورخان عکاسی به‌عنوان پدر عکس خیابانی مطرح‌شده و نه به‌عنوان یک عکاس معماری؟ کالین وستربک نویسنده کتاب «تماشاگر تاریخ عکاسی خیابانی» چنین توضیح می‌دهد که چون اتژه برخلاف یک عکاس معماری که به‌سادگی بر روی معماری متمرکز است، بر معماری شهری در سطح شهر، یعنی جایی که مردم جمع هستند و زندگی می‌کنند، متمرکز بود، او را به‌عنوان عکاس خیابان در این دسته‌بندی قرار می‌دهیم؛

آنچه واقعاً اهمیت دارد چیست؟ عکسی از گری وینوگراند. از عکس‌های موردعلاقه من که حاوی یک پیام قوی اجتماعی است؛ نادیده گرفتن جانبازانی که به‌ظاهر غیرفعال هستند. این عکس در مورد جامعه ما چه می‌گویند؟

محله‌های ناشناخته را کشف کنم و برای یک تصویر قدرتمند و عاطفی سخت کار کنم. عکاسی خیابانی برای من فقط عکاسی نیست. این یک روش زندگی است. عکاسی خیابانی به من شانس ماجراجویی بیشتر را می‌دهد؛ به من کمک می‌کند تا زیبایی‌های دنیای اطرافم را درک کنم. عکاسی خیابانی به من کمک می‌کند تا احساساتم از دنیا را از طریق عکس‌هایم شرح دهم و باعث می‌شود احساس سرزندگی بیشتری کنم. قبل از اینکه عکاسی خیابانی را کشف کنم،

عکاسی خیابانی باعث تغییر نگرش من به واقعیات شده است. من قبل از پرداختن به عکاسی خیابانی، قدر چیزهای کوچک زندگی روزمره را نمی‌دانستم. می‌خواستم در زندگی‌ام فقط در دنیای تصوراتم، کاملاً بی‌اعتنا به جهان اطرافم زندگی کنم. اما اکنون، عکاسی خیابانی به من کمک کرده سرعتم را کمتر کنم. اکنون قدر لذت‌های کوچک زندگی روزمره را می‌دانم. من از صدای خنده یک کودک لذت می‌برم، از لذت بردن یک پیرمرد از خوردن قهوه در یک کافه لذت می‌برم، از لحظات بارش باران هنگامی‌که مردم از روی گودال کوچک آب می‌پرند لذت می‌برم.

هنگامی‌که برای اولین بار عکاسی خیابانی را شروع کردم، کاملاً از عکاسی بدون اجازه از غریبه‌ها احساس وحشت داشتم (یا حتی درخواست از آنها برای عکس گرفتن)؛ بنابراین سعی کردم در ابتدا از فاصله بیشتری عکس بگیرم و با کوچک در نظر گرفتن سوژه، تصاویری را ثبت کنم که در آنها پس‌زمینه و معماری، تمرکز اصلی عکس بودند. شما نیز می‌توانید این کار را انجام دهید: یک ترکیب‌بندی جذاب را انتخاب کنید و منتظر باشید که سوژه وارد قاب تصویر شما بشود.

من فکر می‌کنم که یکی از زیبایی‌های عکاسی خیابانی دموکراتیک بودن و ماهیت آزاد آن است که هرکس می‌تواند بدون در نظر گرفتن جایی که در آن زندگی می‌کند، در آن مشارکت کند ـ

هرگاه صحنه‌ای را می‌بینم که ضربان قلبم را بالا می‌برد، دست‌هایم بی‌حس می‌شوند و شروع به عرق ریختن می‌کنم، درواقع بدنم به من می‌گوید: «اریک! عکس جالبی است، باید آن را ثبت کنی.» درصورتی‌که از ثبت تصویری واهمه داشته باشم، این ذهنیت می‌تواند نشانه‌ای باشد مبنی بر اینکه آن منظره جذاب است و ارزش ثبت شدن را دارد؛ در غیر این صورت، چرا باید احساس ترس داشته باشم؟ بنابراین از ترس خود در جهت مثبت استفاده کنید. شما هیچ‌گاه نمی‌توانید به‌طور کامل بر ترس خود از عکاسی خیابانی غلبه کنید و نیازی به این کار نیز ندارید

اگر من عکسی از یک درخت، آب و یک غروب خورشید را ببینم آن را به‌عنوان «عکس خیابانی» در نظر نمی‌گیرم چراکه موضوع اصلی در عکاسی منظره، طبیعت است؛ بنابراین من احساس می‌کنم در عکاسی خیابانی به وجود یک عنصر شهری نیاز است

عکاسی استودیویی ژانر دیگری است که آن را نیز به‌عنوان عکاسی خیابانی در نظر نمی‌گیرم، زیرا طبیعت عکاسی استودیویی برخورداری از موارد از پیش تصور شده زیادی است که رویکرد آن را اندکی مصنوعی می‌کند. در این نوع عکاسی، مدل، آرایش، مو، پس‌زمینه وغیره همه در کنترل عکاس، گریمور و نورپرداز است و این طبیعت دستکاری‌شده و قابل پیش‌بینی، در تقابل با عکاسی خیابانی است که نیاز به اجزاء خودانگیخته و غیرقطعی دارد.

به‌عنوان یک نتیجه‌گیری شخصی، به این نتیجه رسیدم که عکاسی خیابانی لزوماً نیاز به صداقت ندارد، هرچند داشتن یک نگاه بی‌هوا باعث ایجاد عکسی موثق‌تر و جالب‌تر می‌شود، اما همیشه این‌گونه نیست؛ عکسی که اربوس از کودکی با نارنجک گرفته بیان چیزی است که او نمی‌توانست در واقعیت به آن دست یابد بلکه آن کودک بود که حاضر شد برای اربوس در نمایش عجیب‌وغریبی که ترتیب داده بود مشارکت کند.

یک اشتباه متداول دیگر از سوی عکاسان خیابانی این است که آنها از منظره موردنظر، تنها یک عکس می‌گیرند و به راه خود ادامه می‌دهند. این یک خطای غیرحرفه‌ای است. درواقع شما باید «روی منظره کار کنید» و تعداد زیادی تصویر را که فکر می‌کنید جذاب هستند، از آن صحنه ثبت کنید (در صورت امکان بیش از ۱۰ تصویر).

آلفرد ایسنستادت می‌گوید: کلیک بر مردم از کلیک بر شاتر نیز مهم‌تر است. به همان اندازه عکاسی از مردم در خیابان، از هم‌صحبتی با آنها لذت می‌برم. درصورتی‌که از شخصی عکس بگیرید، درواقع بخشی از روح او را ثبت کرده‌اید. اگر بعد از عکاسی از مردم با آنها صحبت کنید، با آنها ارتباط برقرار کرده‌اید و می‌توانید داستان زندگی خارق‌العاده بعضی از آنها را نیز بشنوید.

عکاسی خیابانی به هر حال به گونه‌ای نیازمند چیزی است که اثبات‌کننده و نشان‌دهنده حضور انسان یا اجتماع است.