بریده‌هایی از کتاب انگشت مجسمه

ـ اشتباه پشت اشتباه! رسیدی به خط آخر دایی جان! باز هم کیش! دست دایی به طرف شاه سیاه رفت؛ به نیت فرار. چشم گرداند و اطرافش را برانداز کرد؛ امّا راهی برای فرار نیافت.

دایی دست کرد و یکی از مهره‌ها را برداشت. نگاهش کرد و گفت: «کاشکی ما مهرهٔ واقعی شطرنج بودیم. چوبی یا لاکی, فرقی نداره. لااقل توی بازی بعدی شرکت می‌کردیم.»