بریده‌هایی از کتاب مرگ یک دست سفید می‌پوشد

متنفرم از کلماتی که زورشان به مورچه هم نمی‌رسد

دریا اول دریا نبود در/یا پنجره بود می‌شد از همه سو وارد جهان شد پناه برد نگاه کرد عاشق شد تا اینکه یک سفر همه چیز را غمگنانه بهم ریخت مردی که مجبور به رفتن بود یک روز پنجره را بست و آنقدر توی خودش رفت که از غصه آب شد آب شد

«12 شب» نای یک شدن ندارد...

می‌روم بچه شوم و با تکه چوبی همه‌ی دنیا را به رگبار ببندم.

تقدیرمان پیشانی‌نوشت كدام مسافر مغموم است كه از هر سو می‌رود به هیچ جا نمی رسد

از دهان افتاده‌ام لب نمی‌توانم به کلمه‌ای بزنم رویاها دست‌نخورده در بشقابی می‌آیند و دست‌نخورده برمی‌گردند

در بغضهایم گوزنی است که شاخ‌هایش را بریده‌اند...

فکرم هر شب با پیراهن سفید به خانه بخت می‌رود و صبح با پیراهن سیاه برمی‌گردد

سرو صد ساله را مرد همسایه امروز برید می‌گفت: خراب کرده نمای سنگی سیاه خانه‌اش را می‌گفت: درخت هم اینقدر بزرگ...

«ساقی! بیار باده و با محتسب بگو انكار ما مكن كه چنین جام جم نداشت»

بر سر تفنگها، این رویاهای من است که هی خطور می‌کند آمار دقیقی از تلفاتم نیست

غروب و چشمهای لاک‌پشتی که چند قدمی دریا به پشت افتاده است...

دلگرمی... حضورت دیدن اتفاقیِ آشنایی نزدیک در شهری دور است برای مسافری که همه چیزش را در ایستگاه گم کرده است....