بریده‌هایی از کتاب منظومه‌ی شهرزاد

و انسان در شکست تنها می‌ماند.

دیگر برایِ همه‌چیز دیر است.

هنوز نمی‌دانستم که چشم‌هایِ تو می‌تواند سرمایه‌یِ عمرِ من باشد.

مردم مرگِ حافظه‌ام را در غیابِ تو باور کرده‌اند. و این تاوانِ سکوتی‌ست، که بنا بود التیامِ درد باشد.

تنها یک سیب بر درخت مانده بود. من فریبِ چشم‌هایِ تو را خوردم. ... و انسان زاده شدم.

سرنوشتِ منِ بی تو را باید از سر نوشت.

نامِ تو را کنارِ هر کتابی که می‌نویسم، کتابِ شعر می‌شود.

کنارِ مزارِ هر عاشق برگِ سبزی می‌روید تا امید در جهان باقی بماند.

... و من به مرگ نزدیک‌ترم از زندگی.

در این ایستگاه که من نشسته‌ام، تمامِ قطارها با تأخیر به مقصد می‌رسند.

دریغ که سهمِ من از تو سخاوتِ یک سکوتِ طولانی‌ست. هر شب با وحشتِ وهمِ این‌که نمی‌دانم پایانِ من با تو کجاست به خواب می‌روم.