بریده‌هایی از کتاب جلوه‌های مدارا در آثار سخنوران بزرگ فارسی: فردوسی، مولوی، سعدی و حافظ

«عشقِ به ایران در شاهنامه به مفهوم عشقِ به فرهنگِ [والایِ] مردم ایران و آرامش و آبادیِ ایران و آزادی و آسایشِ مردم ایران و برخورداریِ آنها از عدالت است» نفرتی هم که در جای‌جایِ شاهنامه نسبت به مهاجمان مشاهده می‌شود به خاطرِ تبارِ آنها نیست؛ به‌دلیل آن است که بیگانه به ناحق و به رغمِ خواستِ مردم، به این سرزمین یورش برده است و چون با فرهنگ مردم بیگانه و از علاقه‌مندی و پشتیبانیِ مردم بی‌بهره است، ناگزیر با توسلِ به بیدادگری، خونریزی و ویران‌سازی حکم می‌راند. به تعبیری دیگر، نفرتِ از مهاجم به سببِ تنفر از ظلم است؛ نفرتِ از ضحّاک و افراسیاب، نشانه تنفرِ از افراد نیست که مظهر و نمادِ نفرتِ از مظالم و بیدادگری‌های آنهاست.