بریده‌هایی از کتاب لبخند من انتقام من است

مادرم همیشه برایم تعریف می‌کرد که اغلب گرسنه بودند. خودش از نانی می‌خورده که برای غذادادن به سگ کنار گذاشته می‌شد.

صرب‌های بوسنی و هرزگوین در جولای ۱۹۹۵ با اشغال منطقه‌ی امن سربرنیتسا، حدود ۸ هزار نفر از مردان و پسران این شهر را قتل‌عام و با انتقال اجباری بیش از ۲۳ هزار نفر از زنان و کودکان یکی از بزرگ‌ترین جنایات نسل‌زدایی، جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی را پس از جنگ جهانی دوم، رقم زدند.

نیروهای صرب، در مرحله‌ی اول، مردان و جوانانی که قدرت حمل سلاح را داشتند، یعنی مردان عمدتاً بین ۱۲ تا ۷۷ سال را به بهانه‌ی بازجویی از زنان، کودکان و سالمندان جدا کردند. در روز ۱۲ جولای، اتوبوس‌ها و کامیون‌های از پیش تدارک‌دیده‌شده، برای انتقال زنان و کودکان، وارد شهر شدند و در کمتر از سی ساعت، طی یک عملیات پاکسازی نژادی، حدود ۲۳ هزار نفر را به بیرون از منطقه منتقل کردند. این در حالی بود که مردان دستگیرشده در انبارها، مدارس و مکان‌های خالی از سکنه نگهداری می‌شدند.

پس از خارج‌کردن زنان و کودکان از شهر، نیروهای صرب، اسرای مسلمان را سوار بر اتوبوس‌ها کردند و پس از تقسیم آنان به گروه‌های کوچک‌تر، به قتل‌عام آن‌ها پرداختند. در همین حین بسیاری از جوان‌ترها که احساس خطر کرده بودند، به امید فرار از این جهنم به جنگل‌های اطراف می‌گریختند که قریب‌به‌اتفاق آنان هم در همان جنگل‌ها اسیر و کشته شدند.