بریده‌هایی از کتاب گلها همه آفتابگردانند

ریشه‌های ما به آب شاخه‌های ما به آفتاب می رسد   ما دوباره سبز می‌شویم!

گریه هم مثل باران ضروری است

تو را می‌توانستم ای دور از دور یک بار دیگر ببینم!

ــ آسمان را...! ناگهان آبی است! (از قضا یک روز صبح زود می‌بینی) دوست داری زود برخیزی پیش از آنکه دیگران چشم خواب‌آلود خود را واکنند پیش از آنکه در صف طولانی نان باز هم غوغا کنند

خداوند كوه‌ها را روز سه‌شنبه آفريد. از اين رو كسان سه‌شنبه را روزی سنگين دانند.

راستی در میان این همه اگر تو چقدر بایدی!

ما دوباره سبز می‌شویم!

تقویم چار فصل دلم را ورق زدم آن برگهای سبزِ سرآغاز سال کو؟

بیا مرا ببر ای عشق با خودت به سفر مرا ز خویش بگیر و مرا ز خویش ببر   مرا به حیطه محض حریق دعوت کن به لحظه‌لحظه پیش از شروع خاکستر

ما که این همه برای عشق آه و ناله دروغ می‌کنیم   راستی چرا در رثای بی‌شمار عاشقان ـ که بی‌دریغ ـ خون خویش را نثار عشق می‌کنند   از نثار یک دریغ هم دریغ می‌کنیم؟

من به چشمهای بی‌قرار تو قول می‌دهم: ریشه‌های ما به آب شاخه‌های ما به آفتاب می رسد

در خوابهای کودکی‌ام هر شب طنین سوت قطاری از ایستگاه می‌گذرد   دنباله قطار انگار هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد   انگار بیش از هزار پنجره دارد   و در تمام پنجره‌هایش تنها تویی که دست تکان می‌دهی

کو کوچه‌ای زخواب خدا سبزتر، بگو آن خانه کو، نشانی آن کوچه باغ کو؟

گپ زدن از هر دری،

پیشینیان با ما در کار این دنیا چه گفتند؟   گفتند: باید سوخت گفتند: باید ساخت   گفتیم: باید سوخت، اما نه با دنیا که دنیا را!   گفتیم: باید ساخت، اما نه با دنیا که دنیا را!

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟

امروز هم ما هر چه بوده‌ایم، همانیم ما صوفیان ساده سرگردان درویش‌های گمشده دوره‌گرد حتی درون خانه خود هم مهمانیم

خداحافظی باور نمی‌کنم که ناگهان به سادگی آب از ساحل سلام دل بر کنم   تا لحظه‌لحظه در دل دریای دور امواج بی‌کران دقایق را پارو زنم!

گفت: احوالت چطور است؟ گفتمش: عالی است مثل حال گل!   حال گل در چنگ چنگیز مغول!

حتی گل کاغذی هم با گام موسیقی خنده‌هایت در دفتر شعر من می‌شکوفد

جرمم این بود: من خودم بودم! جرمم این است: من خودم هستم!

چنان گرم هذیان عشقم که آتش به جای عرق از تبم می‌تراود   زدل بر لبم تا دعایی برآید اجابت زهر یاربم می‌تراود   زدین ریا بی‌نیازم، بنازم به کفری که از مذهبم می‌تراود

دوست داری بی‌محابا مهربان باشی تازه می‌فهمی مهربان بودن چه آسان است با تمام چیزها از سنگ تا انسان

در عبور روزهای آخر اسفند حس سبزی، حس سبزینه! مثل یک رفتار معمولی در آیینه!   عشق هم شاید اتفاقی ساده و عادی است!

یک دم آرام ندیدم دل خود را همه عمر بس که هر لحظه به صد حادثه آبستن بود

ای غم، تو که هستی از کجا می‌آیی؟ هر دم به هوای دل ما می‌آیی   باز آی و قدم به روی چشمم بگذار چون اشک به چشمم آشنا می‌آیی!

در میان این همه اگر تو چقدر بایدی!

ریشه‌های ما به آب شاخه‌های ما به آفتاب می رسد   ما دوباره سبز می‌شویم!

بایسته‌ای چنانکه تپیدن برای دل یا آنچنانکه بالِ پریدن عقاب را   حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت چونانکه التهاب بیابان سراب را

من ای حس مبهم تو را دوست دارم   سلامی صمیمی‌تر از غم ندیدم به اندازه غم تو را دوست دارم