بریده‌هایی از کتاب جستارهایی در باب عشق

تلفن در دستان معشوقی ستمگر که زنگ نمی‌زند به ابزار شکنجه تبدیل می‌شود.

ما بيشتر برحسب تصادف شيفته كسی می‌شويم تا برحسب نقشه‌ی قبلی.

من بیشتر بر روی دوست داشتن حساب باز کرده بودم نه دوست داشته شدن.

جذاب‌ترين افراد آنهايی نيستند كه اجازه می‌دهند فورآ با آنها صميمی شويم (خيلی زود نمك‌نشناس می‌شويم)، يا كسانی كه هرگز اجازه نمی‌دهند به آنها نزديك شويم (خيلی زود فراموششان كنيم)، بلكه كسانی هستند كه می‌دانند به چه نحو و دقيقآ به چه ميزانی ـ اميد و نوميدی را مديريت كنند.

در مورد تعريف كامل عشق، هرگز نبايد با نگاه اول عاشق شويم. بايد تا زمانی كه با چشمان باز عمق و ماهيت آب را بررسی كامل نكرده‌ايم از شيرجه رفتن در آن بپرهيزيم.

آنچه يك آدم پوچ‌گرا از من بيرون می‌كشد جنبه‌ی پوچ‌گرای من است، و جديت و وقار مرا يك آدم جدی و باوقار برمی‌انگيزد. اگر كسی فكر كند كه من بامزه هستم، شايد پيوسته جوك گفتن و بذله‌گويی را ادامه دهم. اگر كسی فكر كند كه من خجولم، احتمالا احساس خجالت می‌نمايم.

آیا آن قدر مرا دوست داری که بتوانم در مقابلت ضعیف باشم؟ همه توانمندی را دوست دارند، اما آیا تو به خاطر کمبودهایم مرا دوست داری؟ آزمایش واقعی این است. آیا اگر تمام چیزهایی که ممکن است از دست بروند را از دست بدهم، باز هم به خاطر چیزهایی که همیشه دارم مرا دوست خواهی داشت؟

آدم با فكر كردن به يك مشكل می‌توان يك مشكل بيافريند.

برای احساس كامل بودن خود به افرادی در مجاورت خود نياز داريم كه ما را به همان خوبی خودمان بشناسند، حتی گاهی بهتر از خودمان.

وقتی معشوق عشق کسی را رد کند، چه واکنشی بهتر از خودکشی...؟

در انتخاب کتاب، دغدغه‌ها و ذکاوتش به نحوی معجزه‌آسا با آرمان‌های من همخوانی داشتند.

آیا آن قدر مرا دوست داری که بتوانم در مقابلت ضعیف باشم؟

استاندل می‌نویسد: «آدمی می‌تواند در تنهایی و انزوا به همه چیز برسد، جز شخصیت» منظورش این است که شخصیت در ذاتش، واکنش دیگران است به حرف‌ها و اعمال ما.

دوستی‌هايی كه فقط از چند شام گاه به گاه در رستوران تغذيه می‌شوند، هرگز عمقِ دوستی‌های شكل گرفته در يك سفر يا يك دانشگاه را پيدا نمی‌كنند. دو نفری كه در حين گردش در جنگل با ديدن يك شير غافلگير می‌شوند، به خاطر ماجرايی كه تجربه كرده و شاهدش بوده‌اند پيوندی عميق با هم برقرار می‌كنند ـ مگر آنكه يكی از آن‌ها توسط شير خورده شود.

برحسب تعريف كامل عشق، فقط زمانی كه دو طرف به راستی همديگر را بشناسند، عشق سزاوار است شانس رشد كردن بيابد.

شاید این مطلب حقیقت داشته باشد که تاکسی ما را ندیده باشد ما واقعآ وجود نداریم، و نمی‌توانیم به خوبی صحبت کنیم مگر آنکه کسی باشد که به حرفمان گوش بدهد. جان کلام اینکه ما کاملا زنده نیستیم، مگر اینکه کسی ما را دوست داشته باشد.

شايد كسانی كه از همه آسان‌تر عاشقشان می‌شويم افرادی هستند كه چيزی درباره‌شان نمی‌دانيم.

آريستوفانس در كتاب ضيافت افلاطون با طرح اين ادعا كه معشوق نيمه‌ی گمشده ماست كه جسم ما در اصل به جسم او متصل بوده، حسِّ اين آشناييت را شرح می‌دهد. همه انسان‌ها در ابتدا هرمافروديت (نرـ ماده»هايی) بوده‌اند، با دو پشت و دو تهيگاه، چهار دست و پا، و دو صورت در جهت عكس بر روی يك سر. اين موجودات نر ـ ماده به قدری قوی بودند و غرورشان چنان غلوآميز بود كه زئوس مجبور شد آنها را از وسط دو نيم كند، يك نيمه مذكر و نيمه‌ی ديگر مؤنث ـ از آن روز به بعد هر مرد و زنی سردرگم در حسرت وصل دوباره با نيمه‌ای است كه از آن جدا شده است.

پيدا كردن جذابيت و زيبايی در يك جفت چشم يا تركيب يك دهان خوش فرم كار نسبتآ آسانی است. سخت‌تر اين است كه آدم، طنازی و ظرافت را در حركات دست يك زن در كنار صندوق به موقع پرداخت پول مشاهده كند.

وقتی دو نفر نتوانند اختلافاتشان را به شوخی تبديل كنند نشانه‌ی اين است كه: آنها ديگر همديگر را دوست ندارند (يا دست كم از ميل به كوشش و تلاشی كه نود درصد عشق را تشكيل می‌دهد دست كشيده‌اند). شوخی ديوارهای رنجش ناشی از اختلاف بين ايده‌آل‌های ما و واقعيت را با پوششی نرم می‌پوشاند. در پشت هر شوخی هشداری بود دال بر وجود اختلاف و حتی يأس و نوميدی، اما اختلافی كه از خطر انفجارش كاسته شده بود ـ پس می‌توان بدون وقوع هيچ كشتاری از آن چشم پوشيد.