بریده‌هایی از کتاب احتمالاً گم شده‌ام

من به گذشته فکر می‌کنم و می‌دانم نباید به گذشته فکر کنم و باز هم به گذشته فکر می‌کنم.

لازم نیست فرزندی به‌دنیا بیاوری تا احساس مادری کنی، به‌هر حال وقتی زنی، فی‌النفسه مادری...

خودم بهم می‌گوید: «شاید در این لحظه مهم‌ترین چیز روی کرهٔ زمین من باشد.»

فکر می‌کنم انگار خسته‌ام، انگار این خستگی مال امروز و دیروز نیست، انگار این خستگی مال امسال و پارسال نیست...

توی دلم می‌گویم تغییر می‌دهم، تغییر می‌دهم، حتا اگر این تغییر هم تقدیر باشد.

دست‌های کوچکش را حلقه می‌کند دور گردنم، سرم را فرو می‌کنم توی گودی گردنش، بوی جان می‌دهد...

«فکر، فکر، فکر، همیشه فکر یک چیز بیشتر از خود آن چیز آزارم می‌دهد.

یک‌هو می‌ایستم، و زل می‌زنم به خودم توی آن آینهٔ فلان‌فلان‌شده، و زل می‌زنم به این آدمی که گم شده است، گم شده است توی آن آسمان سیاه پرستاره...

فکر می‌کنم کاش می‌شد گذشته را با یک نفس عمیق قورت داد و برای همیشه خوردش...

زن‌ها وقتی می‌فهمند دارند پیر می‌شوند که زن‌های جوان‌تر از خودشان را می‌بینند.

دکتر پرسید: «چرا با ترس‌هات این‌قدر سر جنگ داری؟ چرا ترس‌هات را نمی‌پذیری و باهاشان به صلح نمی‌رسی؟ آن‌وقت شاید کمی دست از سرت بردارند.» دلم می‌خواست دهانم را کج کنم و سؤال خودش را تکرار کنم، چرا ترس‌هات را نمی‌پذیری و باهاشان به صلح نمی‌رسی... چرا؟ چرا؟ چرا؟ اگر می‌دانستم چرا که دیگر این‌جا چه غلطی می‌کردم؟

گفتم: «آخر دوتا دختر تنها...» گفت: «اگر دوتا هستیم که دیگر تنها نیستیم.»

دکتر گفت: «نگران نباشید، آدم‌های درون‌گرا بیشتر کلیات بیرون از خودشان را می‌بینند نه جزئیات را.»

خوشحالم که بچه‌ام پسر است و دختر نیست. خوشحالم که نمی‌خواهد سیندرلا یا زیبای خفته باشد، نمی‌خواهد منتظر باشد تا شاهزاده‌ای روی اسب سفیدش بیاید و نجاتش بدهد. پسرم می‌خواهد سوپرمن باشد یا اسپایدرمن، می‌خواهد شجاع و قوی باشد، می‌خواهد پرواز کند و با قدرتش دنیا را از دست دشمن‌ها و آدم‌های بد نجات بدهد.

چه‌قدر دلم نمی‌خواهد کسی را ببینم، حتا برای یک دقیقه، حتا برای نیم‌دقیقه، حتا برای...

تصور این‌که کسی آن‌جا دارد دنبالم می‌گردد قشنگ‌تر از این است که پیدام کرده باشد...

دکتر گفت: «نباید این‌قدر به گذشته فکر کنی.» نباید، نباید، بی‌خود نبود که کم‌کم داشتم به این نتیجه می‌رسیدم این دکترهای روان‌شناس یا فکر می‌کنند آدم هیچی نمی‌داند یا فکر می‌کنند اگر می‌داند خب پس باید کارهاش دست خودش باشد. مثلا اگر می‌دانی نباید این‌قدر به گذشته فکر کنی، فکر نکن دیگر، و اگر نمی‌دانی نباید این‌قدر به گذشته فکر کنی، بدان و بعد فکر نکن دیگر. به‌همین راحتی. یکی نیست بگوید آقا من به گذشته فکر می‌کنم و می‌دانم نباید به گذشته فکر کنم و باز هم به گذشته فکر می‌کنم.

لازم نیست فرزندی به‌دنیا بیاوری تا احساس مادری کنی، به‌هر حال وقتی زنی، فی‌النفسه مادری...

تغییر می‌دهم، تغییر می‌دهم، حتا اگر این تغییر هم تقدیر باشد.

همیشه بودنش بهتر از نبودنش بود، بودنش با تمام عذابی که از دستش می‌کشیدم و شاید با تمام عذابی که از دست خودم می‌کشیدم...

فکر می‌کنم دارد خوش می‌گذرد، مهم نیست که کوتاه است، مهم این است که دارد خوش می‌گذرد، کافی است آدم‌ها با آدم‌ها کمی راحت باشند، کافی است آدم‌ها با آدم‌ها کمی خودشان باشند تا خوش بگذرد

چه‌قدر دلم نمی‌خواهد کسی را ببینم، حتا برای یک دقیقه، حتا برای نیم‌دقیقه،

یک‌آن از فکر این‌که گندم کنکور قبول شود و از آن شهر برود و من دوباره همان‌جا تنها بمانم، بند دلم پاره شد... بیل‌برد بزرگی پر از رنگ آبی آسمانی، وسطش نوشته: هیچ‌کس تنها نیست، همراه اول...

«کار ما دیگر کار دل نیست، کار عقل است، ماها باید عاقل باشیم.»

لازم نیست فرزندی به‌دنیا بیاوری تا احساس مادری کنی، به‌هر حال وقتی زنی، فی‌النفسه مادری...

به صفحهٔ موبایلم نگاه می‌کنم، به اسم منصور، از این‌که ول کن نیست خوشم می‌آید و از این‌که خوشم می‌آید بدجوری بدم می‌آید.

احساس می‌کنم دارد خوش می‌گذرد. فکر می‌کنم به جهنم که زمانش کوتاه است، مهم این است که دارد خوش می‌گذرد هر چند کوتاه باشد

نفس می‌کشم، هوایی نیست، نفس می‌کشم، هوایی نیست، نفس می‌کشم، هوایی...

احساس می‌کنم یک چیزی که شاید بهش می‌گویند نشئگی، با یک چیز دیگری که شاید بهش می‌گویند کرختی، با یک چیز دیگری که شاید بهش می‌گویند رهایی، از نوک انگشت‌های پام به‌هم می‌پیچند و بالا می‌آیند و بالا می‌آیند تا وقتی که فرو می‌روند توی کله‌ام، تا وقتی که مثل هاله‌ای دور تا دور مغزم را می‌گیرند...

این هم از دل من که انگار برف‌پاک‌کن‌هاش خراب‌اند، که انگار مثل اسفنجی آب‌کشیده خیس و سنگین است