بریده‌هایی از کتاب زوال

امید در وجودم جان می‌گیرد. من می‌توانم آینده را عوض کنم! اگر عمیقاً بخواهم، می‌توانم!

دارم غرق می‌شوم. می‌توانم سطح را ببینم ولی... خیلی دور است. مغزم درست کار نمی‌کند، گیج و منگ است. دوباره بیمار شده‌ام. باید بلند شوم ولی واقعاً نمی‌توانم...

کلاستروفوبیا جان می‌گیرد. خواهرخواندهٔ نه‌چندان مهربانِ جنون.

ما عادت کرده‌ایم طوری حس‌ها و فکرهایمان را مخفی کنیم که انگار گنجند، گنجی باارزش که هر لحظه ممکن است دزدیده شود.

می‌خندم، اما جمله‌های بعدی‌اش خنده‌ام را می‌بُرد. ـ مثل مجسمه‌ها بی‌حرکت می‌نشستی ولی از من هم بلندتر تاب می‌خوردی. انگار کسی که نمی‌توانستم ببینمش تابت می‌داد. این من را می‌ترساند، مادلین.

«شما شیطان را به قلبتان دعوت کرده‌اید.»

دوست مهم نیست. رودریک باید با میل خودش به این خانه برگردد. فکر نمی‌کنم این اتفاق بیفتد. اگر برنگردد تو محو می‌شوی! لای همین اشباح و گوشه‌کنارهای خاک گرفته، تنهای تنها، مادلین آشر! محو و نیست می‌شوی! طوری که از پشت تنت بشود کاغذدیواری را دید. آن‌وقت چه کار کنیم؟! چطور پیدایت کنیم؟ آرام دور می‌شود و بهش خیره نگاه می‌کنم. زیر لب می‌گویم: «من محو نمی‌شوم!» چون رودریک برادرم است و می‌دانم که برمی‌گردد.

ولی ما برای فهم همدیگر نیازی به حرف نداریم. می‌نشینیم، راحت، گرم، کامل.

آقای آشر چند روزی هست که به شهر رفته. او عضو واقعیِ خانوادهٔ ما نیست و نمی‌تواند آن‌قدرها دوستمان داشته باشد. این منم که باید مطمئن باشم همدیگر را دوست داریم، وگرنه در این خانهٔ عتیقه و هولناک، خواهرم تبدیل به موجودی عجیب و تشنهٔ عشق خواهد شد.

طلسمِ آشر. نصیبِ محبوبِ خانه و کسی که بیشتر می‌خواهدش می‌شود. واقعیت دارد، خانه عشقش را روی یک دختربچه متمرکز می‌کند، و دخترهایی که همدم او می‌شوند بیشترین رنج را از این طلسم می‌برند.