بریده‌هایی از کتاب زنی سی ساله

دختران شانزده ساله صحنهٔ رقص را به مادران زیبا و سی ساله‌تان واگذارید!

یکی از خطبا گفتهٔ نغزی دارد: دوزخ از حسن نیت مفروش شده است.

در واقع گاهی یک حرکت و اشاره، درامی را آشکارا می‌سازد، لحن گفتاری سراسر یک زندگی را نابود می‌کند، بی‌قیدی و بی‌حالی یک نگاه سعادتمندترین عشق و عواطف را از میان می‌برد.

بسیار خوب، فرزندم. گوش کن. دختران اغلب تصاویری دلربا و سرشار از نجابت و صورت‌هایی خیالی برای خودشان می‌آفرینند و درباره مردان و احساسات و دنیا خیال‌های هوس انگیز در سر می‌پرورانند، بعد با پاکدلی کمال مطلوب خود را که خیال‌های خوشی درباره‌اش دارند، در شخصی می‌یابند و خود را به پناه او می‌کشانند، آنها در مردی که بر گزیده‌اند، به آن موجود خیالی دلبستگی دارند، اما بعدها هنگامی که دیگر نمی‌توان از سدّ بدبختی گذر کرد، آن ظاهر فریبکارانه که آنها را فریفته است، آن بت اولی آنها، بالاخره به اسکلت نفرت‌انگیزی مبدل می‌گردد. ژولی بیشتر دوست دارم که تو را عاشق پیرمردی ببینم و تو را پایبند کلنل نبینم.

مردم تربیت یافته و مخصوصاً زنان احساسات خود را تنها با شیوه‌ای نامرئی بیان می‌کنند

قلب مادر چون گردابی است که در اعماق آن همیشه گذشت و بخشایش را می‌توان یافت.

هر چند درام‌های عوامانه احساسات را زیاد تهییج می‌کنند، اما در پاریس آن را درخور کودکان و برای آنها بی‌زیان و ضرر می‌دانند، زیرا در این درام‌ها، بی‌گناهی و پرهیزکاری همیشه پیروز می‌گردد.

خوشبختی برای یک دختر، هرگز در یک زندگانی خیالی و قهرمانی بیرون از حد افکار متداول و عادات و رسوم و مخصوصاً دور از مادر وجود ندارد.

مردم تربیت یافته و مخصوصاً زنان احساسات خود را تنها با شیوه‌ای نامرئی بیان می‌کنند

پیرمردان می‌خواهند از غم و غصه خود به آینده جوانان سهمی بدهند.

آلام واقعی در بستر عمیقی که حفر کرده‌اند، در ظاهر آرام می‌نمایند و به نظر می‌رسند که در آنجا خفته‌اند، اما مانند اسید مخوفی که شیشه را در خود حل و سوراخ می‌کند، دائم روح را می‌خورند!

اجتماع نمی‌تواند وجود داشته باشد مگر با فداکاری‌های انفرادی که قوانین خواهان آن است. اگر بخواهیم از اجتماع بهره برگیریم، آیا نبایست خود را ملزم کنیم تا از شرایطی که دوام و بقای اجتماع به آن بسته است، حفظ و حراست نماییم؟

مرگ به جوانان عشوه و ناز می‌فروشد: پیش می‌آید و پس می‌رود، ظاهر می‌شود و نهان می‌گردد، درنگ و آهستگی‌اش آنها را از خود بی‌خود می‌کند و دلواپسی و دلهره‌ای را که به آنها می‌دهد فردای آن روز که دوباره آنها را به هیاهوی دنیا کشانید، پایان می‌یابد، دنیایی که درد و رنج برایشان می‌آورد و بی‌رحم‌تر از مرگ، بی‌اینکه فرصت نفس کشیدن بدهد، آنان را از پای در می‌آورد.

ما زن‌ها بیشتر از تمدن کج‌رفتاری می‌بینیم تا از طبیعت.

«طبیعت، دردهای جسمانی را به ما تحمیل کرده است که شما نتوانسته‌اید آن را تسکین دهید و تمدن، احساسات ما را گسترش داده و تند و تیز کرده و شما دائم آن را فریب می‌دهید. طبیعت، موجودات ضعیف را نابود می‌کند، شما آنها را به زیستن مجبور می‌کنید تا آن را در یک بدبختی دائمی رها کنید. ازدواج کانونی که پایه و اساس اجتماع امروز بر روی آن قرار گرفته، تمام بار سنگین مسئولیتش را بر شانه‌های ما گذاشته شده است: برای مرد آزادی، برای زن انجام وظیفه.

«ما همهٔ زندگی خویش را به شما اختصاص می‌دهیم، شما لحظات کوتاهی از آن را صرف ما می‌کنید. بالاخره، مرد در جایی که ما کورکورانه باید اطاعت کنیم، می‌تواند انتخاب کند و برگزیند. «آه، آقا، به شما می‌توانم همه چیز را بگویم. خوب! به نظرم می‌رسد ازدواج، آنچنان که امروز انجام می‌شود، یک فحشای قانونی و مشروع است.

دلیل آوردن و تعقل در جایی که باید حس کرد، خصیصهٔ روح‌های بی‌استعداد و ناتوان است.

آیا در سربازان که بدبختی زندگی را زیاد آزموده‌اند تا توانسته‌اند مصیبت‌های زور و قدرت و برتری و امتیاز ضعف و ناتوانی را دریابند، همیشه اندکی علاقه و عشق به دوران کودکی دیده نمی‌شود

کنیز بود و ملکه، می‌خواست فرمان ببرد زیرا راه فرمانروایی کردن را می‌دانست.

سربازان این امپراطور ظالم و جابر همه نادان پستی هستند. خشونت را به جای ظرافت و ریزه‌کاری به کار می‌برند، چون نمی‌توانند زنان را دوست بداند،

خاله گریه نکرد، زیرا انقلاب، اشکی در چشمان مردم عصر گذشته اشرافیت باقی نگذاشته بود. ابتدا عشق و بعد وحشت آنها را به تغییر کشندهٔ سرنوشت آشنا کرده بود،

یکی از خطبا گفتهٔ نغزی دارد: دوزخ از حسن نیت مفروش شده است.

اما ژولی بیچاره‌ام، تو هنوز بسیار جوان، ضعیف و زودرنجی، نمی‌توانی غم و غصه و کشمکش‌های زندگی زناشویی را تحمل کنی، همان طور که تو را پدر و مادرت عزیز دردانه بار آورده‌اند، پدر و مادر اگلمون هم او را. چگونه می‌توان امید داشت که شما با امیال مختلف که نتیجه‌اش استبداد رأی است یکدیگر را بفهمید؟ تو یا مظلوم خواهی شد یا ظالم، هر یک از این دو امر یک مقدار مساوی غم و بدبختی در زندگانی یک زن به بار می‌آورد. اما تو ملایم و سر به زیر هستی، ابتدا سر تسلیم فرود می‌آوری و پشت را در زیر بار ناملایمات خم می‌سازی. بالاخره تو ... _ با صدای لرزانی ادامه داد _ عواطف و احساسات لطیفی داری که ناشناخته می‌ماند ...

بسیار خوب، فرزندم. گوش کن. دختران اغلب تصاویری دلربا و سرشار از نجابت و صورت‌هایی خیالی برای خودشان می‌آفرینند و درباره مردان و احساسات و دنیا خیال‌های هوس انگیز در سر می‌پرورانند، بعد با پاکدلی کمال مطلوب خود را که خیال‌های خوشی درباره‌اش دارند، در شخصی می‌یابند و خود را به پناه او می‌کشانند، آنها در مردی که بر گزیده‌اند، به آن موجود خیالی دلبستگی دارند، اما بعدها هنگامی که دیگر نمی‌توان از سدّ بدبختی گذر کرد، آن ظاهر فریبکارانه که آنها را فریفته است، آن بت اولی آنها، بالاخره به اسکلت نفرت‌انگیزی مبدل می‌گردد. ژولی بیشتر دوست دارم که تو را عاشق پیرمردی ببینم و تو را پایبند کلنل نبینم.