بریده‌هایی از کتاب دلهره‌ی هستی

هرچه هست، در همین دنیا است. عاقبت کار آدمی دخمه‌ای است بی‌روزن. پس: بیار باده که بنیاد عمر بر باد است. شوق زیستن طبیعی است، باید اراده زیستن هم بدان افزوده شود.

آیا زندگی به زحمت زیستن می‌ارزد؟ آری، باید زیست. انسان میرنده است. این سرنوشت محتوم آدمی است و باید آن را بپذیرد. به سراغ مرگ نباید رفت

آدمی در این دنیا، همانند موشی است که در تله گرفتار آمده باشد. بهترین کاری که عجالتآ این موش می‌تواند انجام دهد، این است که فعلا پنیر طعمه را بخورد.

در دنیای فقر، ایام هفته، همانند صفحه شکسته موسیقی پیوسته می‌چرخد و همیشه همان نغمه مکرر تهی را بازمی‌گوید: شنبه، یکشنبه،... سه‌شنبه... جمعه، شنبه،... دوشنبه، چهارشنبه... جمعه،... در این زندگی، زیستن، فقط به معنای حاضر بودن است. والسلام

«اسطوره سی‌زیف»، که به سال ۱۹۴۲ منتشر شد، رساله‌ای است فلسفی. موضوع کتاب چنین است: رابطه جهان و آدمی گنگ است. آیا این مسأله می‌تواند بهانه‌ای برای خودکشی یا مرگ ارادی گردد؟ خلاصه، آیا زندگی به زحمت زیستن می‌ارزد؟ آری، باید زیست. انسان میرنده است. این سرنوشت محتوم آدمی است و باید آن را بپذیرد. به سراغ مرگ نباید رفت.

بیداد را هرکسی می‌فهمد. اما کسی آن را احساس می‌کند که در آن زیسته باشد.

(آنچه که مردم بهانه زیستن می‌خوانند، بهانه بسیار خوبی برای مردن نیز هست.) پس به عقیده من معنی زندگی واجب‌ترین مسأله است.

«آزادی را من در آثار مارکس نیاموختم. بل خود آن را در دل فقر شناختم».

بیار باده که بنیاد عمر بر باد است.

: آدمی در این دنیا، همانند موشی است که در تله گرفتار آمده باشد. بهترین کاری که عجالتآ این موش می‌تواند انجام دهد، این است که فعلا پنیر طعمه را بخورد. رند شیراز هم به عافیت آدمی توجه داشت که می‌گفت: جایی که تخت و مسند جم می‌رود به باد گر غم خوریم خوش‌نبود،

غم دردناک پیری اینست که دیگر گوش کسی بدهکار حرف آدم نیست. او را به سکوت و تنهایی محکوم می‌کردند. به او اخطار می‌کردند که باید به زودی بمیرد

«مادر کودک نیز خموش می‌ماند. گاه کودک ازاو می‌پرسد: ـ به چه می‌اندیشی؟ ـ به هیچ! این سخن عین حقیقت بود. مادر به چیزی نمی‌اندیشد. هرچه هست همین‌جا است: زندگی او، علاقه‌ها و کودکانش. حضورشان چنان طبیعی است که احساس هم نمی‌شود».